Claartje (22)

Claartje is naast haar studie Humanistiek één keer per week drager op een uitvaart. Ze begon een paar maanden geleden met de bijbaan. "Ik vond het heel spannend. We hebben een uur geoefend met een kist, voordat ik en het team van vijf andere meiden naar de ‘echte’ uitvaart gingen. Je wil het zo graag goed doen", vertelt ze over haar eerste dag.

"Als je vanuit de zaal de muziek en het gesnik hoort, maakt dat écht indruk", voegt ze toe. "Je bent meestal niet bewust bezig met de dood, zeker niet als student, maar het hoort bij het leven. Daarom ben ik blij dat mijn werk het normaliseert."

Het voelt voor Claartje soms raar om op een begrafenis te zijn van een persoon die je niet kent. "Je hebt geen emotionele binding met de overledene. Ondertussen zijn de familie en vrienden wel op hun kwetsbaarst en zie je hun verdriet."

"Toch gaat op een gegeven moment de knop in je hoofd om. Dan denk je niet elke keer: 'Ik draag een overleden persoon.'" Het was voor Claartje even wennen toen er voor het eerst een open kist was. “Natuurlijk zijn ze opgedoft, maar het blijft een gek gevoel." Even blijft het stil, voordat Claartje glimlachend toevoegt: "Ik heb altijd gevoel dat de persoon in de kist ieder moment wakker kan worden. Daarom kijk ik nooit te lang."

Jade (26)

Jade (26) studeert net als Claartje Humanistiek. Ze zit in het derde jaar van haar master. Ze heeft al veel uitvaarten meegemaakt in de twee jaar dat ze bij Ferentes werkt. Toch waren ze allemaal anders. "De muziek, de woorden, het weer, de locatie. Elke begrafenis is uniek."

De handelingen zelf zijn elke keer hetzelfde. Om tien uur verzamelt het team zich op kantoor. Daar trekken ze hun werkkleding aan; meestal een colbert, zwarte handschoenen en een grijze mantel. Vervolgens vertrekken ze naar de locatie. 

Meestal wachten dragers in een aparte ruimte tijdens de dienst, maar er zijn ook dagen dat ze achter in de zaal plaatsnemen. Jade raakt soms emotioneel van de woorden en de muziek. Dit vindt ze vooral heel mooi. "Het is belangrijk om te beseffen dat het afscheid niet zomaar iets is voor de aanwezigen. Het is een moment dat ze nooit meer zullen vergeten."

Jade heeft veel ervaring opgedaan, maar denkt nog regelmatig terug aan de eerste paar keer dat ze als drager werkte. "Als ik de kist in het graf moest zetten, dacht ik maar aan één ding: 'Als ik nu verkeerd stap, kukel ik erin.'"

Jonas (21)

Politicologie student Jonas werkt vier á vijf keer per week. Hij herkent zich in de spanning van Jade en Claartje. "Ik was echt nerveus voor mijn eerste dag. Als vakkenvuller bij een supermarkt is het niet erg als je iets laat vallen, maar dat is hier wel anders. Nu is dat niet meer zo, ik heb alles al eens gezien."

Jonas heeft in drie maanden al op meer dan zeventig uitvaarten gewerkt. De sfeer die op zo’n uitvaart hangt went voor hem. Vooral bij uitvaarten van oudere mensen. "De nabestaanden vieren vaak dat de persoon uit zijn lijden is verlost", vertelt hij. "Het koffiedrinken lijkt daardoor soms meer op een borrel."

Als het de dragers toch wat te veel wordt, praten ze erover in de auto. Zo staan ze even stil bij wat ze hebben meegemaakt. Daarnaast is er ook ruimte voor gezelligheid. Jonas vertelt lachend: "In het begin had ik ook niet verwacht dat de autoritten leuk konden zijn. Ik denk dat dit bijna wel moet, want als de sfeer in de auto ook zo triest is, hou je het niet lang vol." 

Sommige dagen blijven Jonas meer bij dan anderen. Zo was er een uitvaart van een groot Feyenoordfan. De nabestaanden hadden een bijzondere wens: "We hebben een hele dag met Feyenoordsjaaltjes om onze nek gelopen, ook tijdens het dragen van de grafkist. Dat was echt een uniek moment."

Een ander mooi moment, was tijdens een afscheid in Drenthe. Het team stond buiten bij het graf, toen er een jongen naar ze toe liep. Hij had tranen in zijn ogen en schudde iedereens hand, terwijl hij hen meerdere keren bedankte. Jonas blijft even stil. "Hij vond het zo mooi hoe wij zijn moeder hadden geschouderd. Zoiets betekent heel veel."