Ze wilden het opfrissen: minder medische onderwerpen en meer maatschappelijke. Ik bereidde programma’s voor over zinloos geweld, dakloze jongeren en vluchtelingen. Een half jaar later kwam ik in dienst. Later maakte ik filmpjes voor het middagmagazine van Jos Brink en Minoesch Jorissen. En werd ik verslaggever bij Man bijt hond. Eind 1999 maakte ik als regisseur een zesdelige documentaireserie: De mensen van de thuiszorg. Toen kon ik een screentest doen als presentator van Taxi, een programma dat groot was gemaakt door Maarten Spanjer en na jaren terugkeerde bij de NCRV. Ik werd uitverkoren uit dertien kandidaten en een zesjarig avontuur begon.

Ik reed in mijn, met verborgen camera’s volgehangen, wagen terwijl ik random passagiers het hemd van het lijf vroeg. In mijn oortje hoorde ik geweldige regisseurs suggesties voor vragen roepen of instructies over de route. En zo leerde ik de kneepjes van het vak. Na verloop van tijd ging het stiekeme van verborgen camera’s me tegenstaan en probeerde ik vanaf 2005 dezelfde diepe gesprekken te voeren op Schiphol, maar dan geheel op eigen kracht en met een cameraploeg. Het werkte. Vijfentwintig jaren zijn voorbijgevlogen. En voorlopig zeg ik nog geen goodbye.