Maar ik had het beloofd aan de pastor van het zorgcentrum en verpleeghuis, Sint Nicolaashof. Dus reed ik met tegenzin richting het dorp van de wijdbroeken en palingvissers, met nieuwe boeken. Zo had ik mijn schuld toch ingelost en een goede daad gedaan.Dat spookte allemaal door mijn hoofd toen ik de dozen bij de receptie neerzette en daarna nog een blikje fris voor de terugweg kocht. Ik liep al door de uitgang toen ik in een flits een bekend gezicht zag. Het voelde alsof de tijd had stilgestaan. Ik wist meteen wie het was, ik noemde zachtjes haar naam: Lena Runderkamp. Bij haar gebeurde hetzelfde, ze keek me aan. Haar lippen fluisterden of lispelden mijn naam.

Dat was het moment om ondanks corona op haar af te stappen. “Lena Runderkamp, je bent het echt”, riep ik vanachter mijn mondkapje. “Wat een tijd geleden”, was het eerste wat ze zei. Toen wist ik waarom ik tegen mijn zin toch richting Volendam was gegaan. Om voor het eerst sinds jaren Lena Runderkamp weer te zien.

Ik vroeg haar hoe het nu ging. Ze vertelde dat december en januari vanwege de herdenking vreselijke maanden waren geweest. Twintig jaar geleden verloor ze haar zoon Dennis bij de nieuwjaarsbrand. Dat was voor altijd een gat in haar hart, zei ze toen al. Ze wist in die eerste jaren niet hoe ze verder moest leven, met haar man in het verpleeghuis en haar zoon veel te vroeg verloren.
“En nu, hoe gaat het met je?”, probeerde ik het nog eens. Ze vertelde dat de kinderen van haar dochter haar gered hadden. Kleinkinderen zijn een geschenk, wist ze. Ze geven toekomst aan een leven dat niet meer de moeite waard leek. Rick is de jongste, Denise de oudste. Zij is vernoemd naar Dennis. Zo leeft haar zoon toch voort.

Meer katholiek...