“Wie wil er nou over mij een tv-programma maken? Ik heb een verleden vol geweld, overvallen en verslaving. Wat moet ik in een programma over goed doen voor elkaar? Ik vond het gek dat de redactie van Serenade van Stef mij benaderde. De gasten uit de andere afleveringen hebben te maken met ziekte of geen dak boven hun hoofd. Maar ik… ik heb zo veel slechte dingen gedaan. Ik vond dat ik dit niet verdiende.

Als jong jochie belandde ik, na de scheiding van mijn ouders, op het verkeerde pad. Mijn broer en zus niet. Ik was altijd al degene die de meeste aandacht nodig had. Er zat veel woede in mij. Mijn familie vreesde al gauw voor mijn leven en sloot op mijn vijftiende een begrafenisverzekering voor me af.

Het begon met stelen tijdens de pauze op de middelbare school. Je kon bestellen wat je wilde en ik jatte het voor je. Op mijn achttiende belandde ik op de ‘criminele universiteit’: in de gevangenis leer je pas veel, zo bleek al gauw. De grote jongens zagen wel wat in mij. Ik was een stille jongen die geen drugs gebruikte, een uitzondering in die wereld. Ik had een gekke kronkel in mijn hoofd, dacht: ik ben niets waard dus ik heb niets te verliezen. Dus ik durfde, in tegenstelling tot veel anderen, gewoon zonder drugs achter mijn kiezen een overval te plegen.

Tien jaar geleden jaar geleden ben ik eruit gestapt. De haat heeft me erin getrokken, de liefde kreeg me eruit. Als crimineel doe je vooral zo min mogelijk met je gevoel, een mensenleven is weinig waard. Het eerste scheurtje in de liefdeloze muur die ik had opgetrokken, kreeg ik toen ik me realiseerde wat ik anderen had aangedaan. Ik las in mijn dossier over de trauma’s die ik een vrouw had bezorgd bij een gewapende roofoverval. Toen ik een paar jaar later een zoon kreeg die doodgeboren werd, voelde ik dat de muur nog verder afbrokkelde. De liefde voor een kind gaat zo diep.

De geboorte van mijn andere zoon, die nu tien is, gaf me het laatste zetje. Voor hem ga ik door het vuur. Ik wil koste wat het kost voorkomen dat hij mijn pad op gaat. Dat wil ik nu ook buitenshuis voortzetten, daarom ben ik voorlichter geworden voor de Peter Faber Stichting. Ik bezoek scholen en vertel kinderen van groep 8 en de brugklas over mijn verleden.

Kinderen zijn mij dierbaar. In sommige van die jochies zie ik mijzelf terug. Veel van hen komen na de les naar me toe, soms huilend. Omdat ze veel herkennen of omdat ze gepest worden. Ja, pesten is echt een ding op scholen.

Door die bezoeken aan scholen moet ik steeds opnieuw mijn verhaal over vroeger vertellen. Dat is heel confronterend. Ik word nog iedere nacht wakker met nachtmerries en vind het moeilijk om mezelf te vergeven.

In het lied dat Stef Bos over mijn leven maakte, laat hij zien dat ik spijt heb. Ik ben heel blij dat ik daar de kans voor heb gekregen. Het lijkt wel alsof ik nu langzaam ook vergiffenis in mezelf vind. Ik voel meer rust. Ja, dankzij Stefs lied ben ik nu echt begonnen aan mijn weg terug.”

Beluister hier de serenade voor Eric: