“Het is bizar hoe een leven ineens heel anders kan lopen. Het ene moment woonde ik nog thuis met vrouw en kinderen, het andere moment zat ik in een caravan. Het was koud, het sneeuwde zelfs en wát was ik ongelukkig.

Daar gaat natuurlijk een heel verhaal aan vooraf. Het begint eigenlijk al bij mijn jeugd, zie ik nu. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft nooit naar me omgekeken. Ik groeide op bij een pleeggezin. Dat wilde ik koste wat kost voorkomen voor mijn vier kinderen. Ik zegde daarom mijn baan op om in de tropenjaren thuis voor hen te zorgen. Gevoelens uitte ik niet, dat had ik nooit geleerd.

Mijn vrouw zorgde voor het inkomen en ik heb het financieel niet goed gedaan. We hadden schulden die ik verborgen hield. Ik vertelde haar niet wat ik voelde en ook niet hoe het er financieel voor stond. Dat was natuurlijk onhoudbaar. Toen wij het als ouders niet meer redden met elkaar, zijn onze kinderen daar de dupe van geworden. Op een gegeven moment was het namelijk zo erg, dat ik ben weggevlucht. Ik dacht dat dit de kinderen rust zou geven, maar dat was de grootste fout van mijn leven. Ik heb nu geen contact meer met hen want zij voelen zich door mij in de steek gelaten.

Daar, op die camping, belandde ik aan de afgrond van mijn leven. Ik zocht hulp bij instanties, maar omdat ik ‘normaal’ was – ik had geen verslaving of andere ernstige aandoening – kon ik nergens terecht. Door zelf te googelen vond ik twee opvangplekken in Limburg waar ik op adem kon komen. In december 2017 ging ik met de trein naar de Genoenhof in Swalmen. Op deze omgebouwde boerderij wonen meer mensen zoals ik, die hun leven weer op de rit willen krijgen. Het is een oude hoeve midden in de natuur met een grand café, kringloopwinkels, een kinderboerderij en natuurspeelplaats.

Hier kan ik echt op adem komen. Ik geniet vooral van het werk voor de kringloopwinkel. Vroeger was ik leidinggevende in een loods, nu mag ik de kar trekken in het sorteercentrum. We halen vaak spullen op bij mensen en dan merk ik hoezeer zij om een praatje verlegen zitten. Ik weet uit eigen ervaring wat voor verschil je daarmee kunt maken.

Door de rust die ik hier vind, komt mijn verleden in alle hevigheid los. Ik moet aan de slag met mezelf, met mijn schulden, met het zoeken naar contact met mijn kinderen. Ik durf die stap nog niet te zetten, ik moet mezelf eerst zien te vergeven. Ik liep altijd weg om verdriet te voorkomen. Dat lukte, totdat ik een gezin kreeg.

Langzaamaan begint alles op zijn plek te vallen. Ik realiseer me steeds vaker: ik heb nog een heel leven voor me, ik ga niet alleen in het verleden blijven hangen. Ik moet er nu naartoe werken om die belangrijkste stap te zetten en het contact met mijn kinderen te hervinden.

Dat Stef Bos op mijn pad kwam, moet ik nog echt even laten bezinken. Zijn lied is voor mij een opsteker. Toen hij bij mij kwam op de Genoenhof zei hij: “Jij komt er wel.” Hij heeft me laten zien dat ik dan wel mijn kansen moet pakken.”

Beluister hier de serenade voor Dennis: