Jeffrey (24) kwam ter wereld bij verslaafde ouders, die hem na de geboorte verlieten. Na een  bewogen jeugd raakte hij op zijn achttiende dakloos.

“Als een baby ter wereld komt, heeft hij geborgenheid en stabiliteit nodig. Mijn start was nogal anders. Ik ben geboren met het foetaal-alcoholsyndroom (FAS). Mijn ouders waren verslaafd aan drugs en alcohol en konden niet voor zichzelf en daardoor ook niet voor mij zorgen. Dus werd ik op andere plekken ondergebracht; ik heb zo’n veertig verschillende jeugdzorginstellingen, begeleiders en scholen gezien. Ik hoef denk ik niet te vertellen dat dat meer kapotmaakt dan dat het helpt.

De jeugdzorg was ‘klaar’ met me, aangezien ik volgens de wet volwassen was.

Op mijn achttiende was ik boos en in paniek. De jeugdzorg was ‘klaar’ met me, aangezien ik volgens de wet volwassen was. Zo raakte ik dakloos, zonder middelbareschooldiploma. Door mijn ervaringen met jeugdzorg wist ik redelijk goed hoe het zorgsysteem in elkaar zat en ben ik hulp gaan zoeken. Uiteindelijk kon ik bij het Leger des Heils slapen.

Toen ik een kamer had gevonden, kwam het er allemaal pas echt uit bij mij. Drie jaar lang zag ik in een depressie. Ik lag alleen maar in bed, wilde op een gegeven moment zelfs niet meer leven. Ik kwam er alleen nog maar uit om te eten. Toch kwam er een kantelpunt. Via een psycholoog kwam ik bij een gespreksgroep terecht en daar heb ik beter geleerd om mijn emoties en gedachten te verwerken. Achteraf gezien denk ik: ik wilde niet dood, maar ik wilde af van de pijn en het verdriet.

Serenade van Stef
Serenade van stef

Ik ben nu drukker dan ooit en dat geeft veel voldoening. Zo volg ik een opleiding in de maatschappelijke zorg en loop ik stage bij een welzijnsinstelling gericht op jongeren die in een vergelijkbare situatie zitten net als ik vroeger. Ik ben vooral werkzaam in de nachtopvang voor dak- en thuislozen. Het gaat goed met me, heb geen last meer van mijn depressie. Daar ben ik veel mensen dankbaar voor, zoals mijn pleegmoeder Roos, stagebegeleiders en mijn psycholoog. Zij geven mij het gevoel dat ik meetel in de maatschappij. Dat is precies waarom ik dit werk nu doe. 

Ik maak me zorgen om het groeiende aantal dakloze jongeren. Op het moment dat we achttien worden zijn we volgens de wet volwassen. Maar inmiddels is wetenschappelijk bewezen dat onze hersenen dan nog niet volgroeid zijn. Maar ook al zou de grens van volwassenheid worden verhoogd, dan is er nog een grote factor die meespeelt: de opvoeding. Ik zie bij veel jongeren die bij ons komen dat ze nog niet zelfstandig kunnen koken, schoonmaken of een financiële stabiele situatie kunnen organiseren. We moeten onze kinderen beter voorbereiden om zelfstandig te kunnen functioneren en daardoor kritisch te leren denken.

Ik wil niet het etiket ‘ex-dakloze jongere’ blijven houden.

Soms ben ik het wel zat om mijn eigen verhaal te vertellen. Ik wil niet het etiket ‘ex-dakloze jongere’ blijven houden. Stef Bos vroeg aan mij om voor de laatste keer mijn verhaal te delen. Ik vind hem een sympathieke man, hij luistert heel aandachtig.

Met goede zin en een open houding ging ik naar het theater toe om het lied te horen. Wat mij het meeste trof is dat hij zong dat ik ‘als een feniks uit zijn as’ ben herrezen. Zo ervaar ik het ook echt!”

Beluister hier de serenade voor Jeffrey: 

Over kansfonds

Serenade van Stef wordt gemaakt in samenwerking met Kansfonds. Kansfonds richt zich op de meest kwetsbare mensen in onze samenleving en helpt waar niemand anders dat doet of durft. Ze steunen lokale initiatieven, bieden een vangnet en zoeken een oplossing voor de oorzaken die de problemen in stand houden. Belangrijke aandachtsgebieden zijn de zorg voor dak- en thuisloze jongeren en steun aan inloophuizen.