Ook ontmoette ze haar halfbroer Simon. Er bleken veel parallellen te zijn in het leven van Frederike en haar Deense halfbroer en ze herkende zichzelf helemaal in haar vader.

‘Mijn babyfoto heeft altijd aan zijn muur gehangen’

‘In de Disneyfilm The Lion King 2 missen hoofdrolspelers Kiara en Kovu allebei iets wezenlijks, maar weten niet exact wat. Pas als ze samen zijn, voelen ze zich compleet. Precies zo voelde ik me, toen ik mijn vader en broer afgelopen jaar ontmoette. Bij ons was het geen liefdesconnectie, zoals in de Disney-film, maar ik ervoer een diepe, innerlijke rust. Een gevoel van thuiskomen en eindelijk weten waar je hoort.

Tien jaar geleden schreef ik Spoorloos al. Ik was als puber ontspoord en had een jaar in een instelling doorgebracht. Daar zaten meer meiden die zonder vader waren opgegroeid en ik merkte toen hoe groot de impact is van het niet kennen van een deel van jouw afkomst. Al die meiden worstelden ermee. Zelf werd ik door alle therapie daar ook aangespoord het ontbrekende deel in mijn leven te onderzoeken. Ik kende 27 jaar lang maar één kant van mezelf en keek dus ook maar één kant op, in de hoop daar alle antwoorden te vinden. Maar dat lukte niet. Mijn moeder is nuchter, staat met twee voeten op de grond en is cynisch. Ik ben een rasoptimist, heb een vrije geest en ben heel spiritueel. Ook ben ik creatief, een verzamelaar en muzikaal. Allemaal eigenschappen die ik aan moederszijde niet kon vinden en die achteraf precies bij mijn vader pasten.

Thuis werd nooit geheimzinnig gedaan over mijn afkomst. Ik wist dat ik het staartje van een heftige vakantieliefde was. Een echte liefdesbaby, volgens mijn moeder. Ik riep ook altijd trots dat ik half Nederlands, half Deens was. Het onderscheidde me van anderen, maakte me speciaal. Op mijn kamer stond een foto van mijn vader en mijn moeder had me verteld dat ik een broer had die Simon heette. Andersom bleek mijn vader altijd een babyfoto van mij aan de muur te hebben gehad en werd er door zijn familie gewoon over mij gesproken. We wisten alleen beiden niet hoe we elkaar ooit zouden kunnen ontmoeten.’ 

Weinig aanknopingspunten

‘Ik had zelf wel al eens gegoogeld, maar mijn vader heet “Niels Lund”, dat is een heel gangbare naam, zoiets als “Klaas de Jong”. Daar heb je er honderden van. Zonder connecties begin je dan niets. Ooit was ik wel begonnen met wat mensen aanschrijven op Facebook die “Simon Lund” heetten, met de vraag of de naam van hun vader soms “Niels” was, maar dat was op niks uitgelopen. In eerste instantie kreeg ik ook een reactie van Spoorloos terug dat ik te weinig info had gegeven voor een zoektocht. Later heb ik nog zijn mariniersnummer en een foto bijgevoegd en uiteindelijk werd ik in januari opgebeld: we zijn voor je naar Denemarken afgereisd!

Mijn moeder stond helemaal achter mijn brief naar Spoorloos. Zij is zelf als kind geadopteerd en weet dus als geen ander hoe belangrijk afkomst is. Maar ze was niet in de uitzending te zien. Ze wilde niet dat het om haar liefdesverhaal zou draaien. Ik moest in het centrum van de aandacht staan, vond ze. Daarom nam mijn opa in de uitzending het woord over het verleden. Hij was zeer verguld dat hij mee mocht doen. Familie is voor hem alles. Hij was ook degene die mij aanspoorde om te zoeken. We hebben later met z’n allen de uitzending bekeken. Mijn moeder vond het geweldig mijn vader na bijna dertig jaar terug te zien. Mijn opa zat af en toe te sniffen. En ik was alleen maar happy.’

Emotioneel weerzien

‘Sinds de uitzending heb ik enorm veel gevideobeld. Zeker in het begin, toen mijn vader nog geen smartphone had, deed ik dat vooral met Simon. De laatste tijd kan ik gelukkig ook beeldbellen met mijn vader. In principe zou ik in mei met mijn gezin weer naar Denemarken gaan, om snel de draad op te pakken. Maar COVID-19 gooide roet in het eten. Uiteindelijk zijn we in juli, toen de grenzen heropenden, negen dagen naar Denemarken gegaan. We verbleven daar in een vakantiewoning van een nicht van mijn vader. Hij heeft toen die week bij ons in dat huisje gelogeerd. Dat was supergezellig en emotioneel. Zeker toen mijn vader voor het eerst zijn kleindochter Rafe zag, pinkte ik een traantje weg. Hij werd smoorverliefd op haar, andersom vond zij hem ook helemaal lief. Hun band is echt gegroeid die week. Elke avond werd opa plat geknuffeld als Rafe naar bed ging. We hebben die week ook een keer gevideobeld met mijn moeder in Nederland. Zo grappig om te zien hoe de jaren tussen hen wegvielen. Mijn vader vond haar nog steeds een lekker ding, haha. En zij had zich speciaal helemaal opgetut voor het gesprek. Zij willen elkaar ook graag weer eens ontmoeten. Zodra de corona-ellende over is, willen we elkaar zo’n twee keer per jaar gaan opzoeken. Mijn vader hoopt over een maand of twee voor het eerst naar Nederland te komen. Hij wil mijn opa bedanken voor de vaderrol die hij in mijn leven heeft gespeeld. Sowieso wil mijn vader graag de hand van mijn opa schudden. De laatste keer dat ze elkaar zagen, was toen mijn opa woedend op zijn stoep stond met: “Wie ben je en wat doe je met mijn dochter?” Het is tijd om het verleden voor altijd achter ons te laten. 

TEKST: JOAN MAKENBACH
BEELD: MARLOES BOSCH