Acteur en theatermaker George Tobal vluchtte als tiener uit Syrië. Hij ziet nu met lede ogen aan hoe de Westerse wereld omgaat met de brand in het Griekse vluchtelingenkamp Moria.
George Tobal ontvluchtte op zijn twaalfde zijn geboorteland Syrië, samen met zijn ouders, broers en zus. De eerste elf jaar in Nederland bracht hij door in verschillende asielzoekerscentra, wachtend op een verblijfsvergunning.
In deze periode was er één lichtpunt: de bijzondere steun van Pieter en Anneke. Elke zondag werd de familie Tobal door Pieter naar de kerk gebracht. Hierdoor raakten George en Pieter aan de praat en zo ontstond een bijzondere band tussen de twee. Pieter ontfermde zich over hem en betaalde zijn treinreizen zodat George in Amsterdam kon studeren. Hij voelde zich gezien door Pieter en Anneke. ‘Als zij niet in mij hadden geloofd en mij niet die mogelijkheden hadden gegeven, dan was ik nooit gekomen waar ik nu ben.’
Als zij niet in mij hadden geloofd, was ik nooit gekomen waar ik nu ben
Tijdens zijn verblijf in de verschillende asielzoekerscentra zag hij het vluchtelingenbeleid voor zijn eigen ogen verharden, waardoor hij en zijn gezin na eindeloos te hebben gewacht op een verblijfsvergunning uiteindelijk werden uitgezet en op straat belandden. Tot ze in 2010 ineens uit het niets tóch een verblijfsvergunning kregen. ‘Als ik daaraan terugdenk, is het net alsof ik een film zie waarin de hoofdrolspeler alle ellende overwint.’
Het moment dat hij zijn verblijfsvergunning kreeg, besloot hij ‘de zon tegemoet te gaan’. ‘Sindsdien gebruik ik mijn verleden op een positieve manier en creëer ik er nieuwe dingen mee.’
Zo maakte Tobal al verschillende voorstellingen over de vluchtelingencrisis, waarin hij meer dan eens zijn eigen verhaal deelde met het publiek. Deze voorstellingen kregen veel lovende kritieken en werden bekroond met diverse toneelprijzen. Het maken van deze voorstellingen helpen hem zijn verleden een plek te geven.
‘Als ik bij mijn ouders thuiskom, is het net of de oorlog in Syrië zich tot in hun woonkamer heeft opgedrongen. Mijn vader en moeder volgen al het nieuws. Als ik daarin meega, verzuip ik. Het nieuws verlamt me, ik raak emotioneel veel te betrokken. Maar als ik via toneel aan de slag ga met deze thema’s, dan kan ik afstand creëeren.’
Ik heb beide kanten van het hek gezien
De huidige vluchtelingencrisis zorgt voor gemengde gevoelens bij Tobal. ‘Ik heb beide kanten van het hek gezien. Dat zorgt er aan de ene kant voor dat ik de vluchtelingenproblematiek wil verdedigen, maar ik begrijp ook waar de angst voor vluchtelingen vandaan komt.’
De brand in het Griekse vluchtelingenkamp Moria vindt hij enorm heftig. ‘Mijn hart breekt als ik zie wat er in Moria gebeurt en dat we niet te hulp schieten. Dat zegt iets over wat voor samenleving we zijn geworden. Er is een ramp gaande aan de andere kant van Europa. Het gebeurt binnen onze grenzen en iedereen kiest ervoor om weg te kijken. Zo diep zijn we gezonken.’
