Afgelopen jaar heeft Manon veel meegemaakt in haar werk als anesthesieverpleegkundige. Ondanks de zware periodes is Manon blij dat ze samen met de medewerkers van de IC-afdeling kon bijdragen aan de coronazorg. Ze vindt het fijn dat ze heeft mogen zorgen voor heel veel mensen.

“Het mooie aan werken in de zorg is dat je ook groeit in de samenwerking. Dat je ook zorgt voor elkaar. Dat heb ik op het werk heel erg gemerkt. Dat je een bepaalde band krijgt met zijn allen omdat je samen door de pandemie heen gaat.”

Het begin van de crisis heeft het meeste indruk gemaakt op Manon. Een situatie waarin niemand wist wat er ging gebeuren en hoe Manon en haar collega’s verder moesten. Ondanks alles heeft het team snel een juiste aanpak gevonden en werd er op een goede manier met elkaar omgegaan. Er was zelfs af en toe ruimte voor gezelligheid. De samenwerking die in zo’n korte tijd gecreëerd is, vindt Manon heel mooi.  “Ik ben vooral ontzettend trots op mijn collega’s en iedereen om mij heen die ontzettend zijn best doet.”

Thuis heeft Manon veel steun ontvangen; van vrienden, collega’s, haar man en ook van familie. Ze stuurden elkaar kaartjes, belden elkaar en stuurden elkaar lieve berichten. Haar man steunt haar onvoorwaardelijk en heeft veel begrip voor de situatie.

Tijdens de tweede golf werd het voor Manon zwaarder. Ze merkte dat ze de onzekerheden en maatregelen niet meer kon ombuigen naar iets positiefs. Toen kreeg Manon een burn-out en heeft ze professionele hulp gezocht. Maar ook in haar eigen netwerk heeft Manon veel steun gekregen. Kevin, de man van Manon, is echt haar maatje. Hij heeft haar geholpen de rust en balans terug te krijgen, waardoor Manon zichzelf weer heeft gevonden. Hij staat altijd voor Manon klaar, ze delen samen de mooie en minder mooie momenten. 

Aan de lezer wil Manon nog graag meegeven dat we allemaal nog even moeten volhouden voor alle helden in de zorg en voor iedereen die zich keihard inzet in de pandemie. Dat we vooral moeten kijken naar al het moois wat we hebben.