Toen Meta op de intensive care lag dacht ze: "Oké, dit is het dus. Dit is wat mijn patiënten voelen. Dit is een hele vreemde gewaarwording." Doordat ze wist hoe de dagelijkse gang van zaken was op de intensive care en hoeveel mensen er op haar afdeling al aan corona waren overleden had ze veel voorkennis. "Dat was echt onplezierig. Ik wist echt teveel."

Toen in maart een nog onbekend virus zijn intrede deed begon Meta met werken op de COVID-afdeling. "In mijn ogen was het echt een verwoestend virus, wat een aanval deed op het lichaam waar wij als dokters machteloos naast stonden." Anderhalve week later werd ze zelf ziek. Ze was ineens niet meer de arts aan het ziekenhuisbed, maar ligt er zelf in als patiënt. Toen het slechter ging werd ze naar de intensive care verplaatst en kwam ze aan de beademing te liggen. "Dat maakte heel veel indruk op mij, omdat ik wist hoe het in heel veel gevallen slecht was afgelopen. Dat gaf mij enorme angst."

"Ik heb het overleefd. Het is de kennis als arts die mij op dat moment hielp. Ik lag wel aan de beademing, maar dan weet ik gewoon: het is goed. Het is stabiel. Ik ben er klaar voor om wakker te worden. Een heel bijzonder moment." Nu maanden later is Meta nog steeds niet volledig hersteld. Ze werkt wel halve dagen, maar is vooral nog aan het revalideren. Het is de vraag of ze ooit haar volledige baan weer kan oppakken. "Ik had niet verwacht dat het zo verwoestend was."

Maar niet alleen fysiek, ook psychisch zijn er gevolgen. "Ik vind het heel zwaar om voor andere COVID-patiënten te zorgen. Met name in die acute fase. Dit omdat ik nog steeds zie dat er veel jonge en gezonde mensen worden opgenomen. Op dat moment realiseer ik mij dat ik echt heel veel geluk heb gehad." Voor Meta zijn er ook positieve gevolgen aan dat ze zelf ziek is geweest. "Ik kan mij veel beter inleven in hoe een patiënt zich voelt en zie het leven nu echt als een geschenk. Alles is nu mooi in het leven."