“Drie jaar geleden kreeg ik borstkanker. Ik heb steeds met mijn ziekte door het leven ‘geracet’ en dat is nu over. In mijn hoofd zitten verschillende tumoren. Wanneer het afgelopen is; niemand weet het. Een tijdje geleden trof mijn man Ruud me thuis aan, ik was niet meer aanspreekbaar. Ruim 2,5 dag lag ik in een soort slaapstand in het ziekenhuis. Iedereen dacht dat het afgelopen was, maar ik kwam weer bij.

Daarna vertrok ik naar een hospice. Het klinkt gek, maar het voelde gelijk aan alsof ik daar verlicht was. Thuis had ik het ook fijn, maar daar kwam ik niet tot rust. Ik ben nogal een zorgzaam type, dus zou ik toch weer gaan koffiezetten en de was doen.

Ook voor mijn vader, die hulpbehoevend is, sla ik snel aan het zorgen. Een paar maanden geleden ben ik voor het laatst naar zijn huis gegaan. Ik heb toen voor de laatste keer zijn tuin aangeharkt. Hier in het hospice kon ik dat allemaal niet meer en daardoor vond ik meer rust. Ruud zei heel treffend: je leeft nu in bonustijd.

Voor mezelf heb ik vrede met de dood. De angst die ik de afgelopen tijd voelde had vooral te maken met het achterlaten van mijn vader en man Ruud. Bij mijn vader is het al min of meer gelukt. Nu Ruud nog…

Achttien jaar geleden ontmoetten we elkaar, via wederzijdse bekenden waren we aan elkaar voorgesteld. Ik viel voor de prachtige brieven die hij mij per e-mail stuurde. We hebben geen kinderen gekregen. Nu mijn leven ten einde komt, vind ik het een opluchting dat ik geen puberkind hoef achter te laten. Voor Ruud is het daarentegen juist een gemis. Hij blijft echt alleen. Ik weet: doodgaan is loslaten. Maar ik kan dat bij Ruud nog niet helemaal. Daarom ben ik er nog, denk ik.

Ik wil niet zielig doen. Zo voel ik me ook helemaal niet. Dus toen Stef Bos op mijn pad kwam en ik tijdens de gesprekken met hem soms moest huilen, had ik daar zelf een beetje moeite mee. Na de opnames ben ik begonnen met bestraling in de hoop op een beetje levensverlenging. Door een van die sessies ben ik weer in zo’n diepe slaap terecht gekomen. Ruud stond opnieuw klaar om afscheid van me te nemen - maar ik kwam tot verbazing van iedereen wéér bij. Nóg een keer bonustijd.

En nu gaat het zo goed, dat ik erover denk om naar huis te gaan en daar van die bonustijd te genieten. Ik heb de neiging tot zorgen hier echt kunnen loslaten. Ik zal thuis goed op mijn rust en energieverdeling letten. Ja, ik ben echt veranderd.

Ik vond het heel spannend om mee te doen aan Serenade van Stef. Een type voor de schijnwerpers ben ik namelijk nooit geweest. Dankzij mijn ziekte is dit op mijn pad gekomen. Het lied van Stef treft me enorm, vooral wanneer hij zingt dat ik op het laatste rechte eind ben beland. Het is een heel onverwachte en warme toevoeging aan mijn levenspad.”

Beluister hier de serenade voor Miranda: