In KRO-NCRV Kruispunt een portret van dit bijzondere gezin. Hoe is het om met zoveel broers en zussen op te groeien? Hoe vind je je plek, als er elk jaar een kleintje bij komt? Welke invloed heeft dat op de rest van je leven? 

We gaan met een aantal broers en zussen terug naar het ouderlijk huis in Wassenaar, waar ze vanaf 1959 hebben gewoond. De kinderen kijken terug op hun jeugd, waarbij zus Netty vindt dat ze snel zelfstandig is geworden en broer Henk het sociale aspect benoemt: ‘Je moest er altijd voor elkaar zijn, elkaar helpen. Ik sta nog altijd snel voor iemand klaar.’ Elly heeft het gevoel dat ze zichzelf in het grote gezin vaak heeft moeten wegcijferen. Ze heeft pas later geleerd voor zichzelf op te komen.

Ria (78) is ernstig ziek en heeft met hulp van zus Elly (66) haar herinneringen op papier gezet. Het leidde tot een boek: ‘En toen waren er zeventien’ waarin een beeld wordt geschetst van een strenge opvoeding, saamhorigheid, opofferingsgezindheid en levensvreugde. Ria heeft het nog kunnen lezen voor ze afgelopen zomer overleed. Ze is de derde van het gezin die er niet meer is.

Elly: “We hebben haar met z’n allen vrijwel tot het laatste moment verzorgd. Dat is een voordeel van een groot gezin. Er was altijd wel iemand bij haar.” Netty: “De saamhorigheid is groot. Dat voelt goed. Wel realiseerde ik me laatst dat mij en mijn jongste zusjes nog een heftige taak te wachten staat. De ouderen vierden alle bruiloften, wij krijgen de begrafenissen.”