Annemiek Schrijver trotseerde een zomerse hittegolf, tropische regenbuien en onverwachte wegafzettingen tijdens haar tocht door Limburg. En toen?

Annemiek blikt terug

Tijdens mijn Pelgrimstocht door Limburg had ik ook deze keer de woorden van de monnik Anselm Grün op zak...

Leer mij de kunst van het vrije ogenblik.
Leer me langzamer te lopen,
om een bloem te zien,
een paar woorden te wisselen met een vriend,
een hond te aaien,
een paar zinnen in een boek te lezen.
Leer mij langzamer te leven, Heer
en geef me de wens
diep in de eeuwige grond te wortelen,
opdat ik groei naar mijn ware bestemming.

Letterlijk iedere zin van dit gedicht bleek makkelijk na te volgen te zijn. Inmiddels weet ik dat de weg zelf het doel van de reis is. Mijn eindbestemming was het eeuwenoude Aken en die stad zou geduldig op me wachten. Dus jakkeren, hijgen en records verbreken zijn niet nodig voor een pelgrim.

Op je pad kun je volop de kunst van het vrije ogenblik beoefenen, langzamer lopen, bloemen zien, honden aaien, wat woorden wisselen met een medepelgrim. ‘Leer me langzamer te leven, Heer’ staat er in het gedichtje. Het mooie is dat je dat gaandeweg begint te begrijpen. Je komt er al mijmerend vanzelf achter dat haast ons niet sneller maakt, alleen maar ongeduldiger.

En dat ‘verwandelen’, verwijlen en wortelen ons doet groeien naar onze ware bestemming: namelijk pelgrim zijn die volop geniet van het vrije ogenblik.