27-01-2020

Op een mistige ochtend fietste ik afgelopen week langs de Hollandse IJssel richting Montfoort. Drie jaar geleden ben ik na 37 jaar Amsterdam weer teruggekeerd naar mijn geboortegrond. Op mijn 18e ben ik Montfoort uitgegaan, maar Montfoort is nooit helemaal uit mij gegaan.

COLUMN WILFRED KEMP

Toen ik langs die Hollandse IJssel fietste zag ik mijzelf daar weer zitten. Een jongen 10, vishengeltje in de hand, emmertje met gevangen voorntjes ernaast. De Hollandse IJssel heeft lang niet de grandeur van de meer bekende Gelderse IJssel, om nog maar te zwijgen over de Amsterdamse Amstel, die uitmondt in het IJ en toegang geeft tot zee en oceaan… Aan haar oevers ligt een wereldstad….

Aan de oevers van de Hollandse IJssel ligt Montfoort. Ik moet denken aan het gedicht De Taag van de Portugese dichter Fernando Pessoa. Over de meest beroemde rivier van Portugal schrijft hij:

De Taag is mooier dan de rivier die stroomt door mijn dorp, 

Maar de Taag is niet mooier dan de rivier die stroomt door mijn dorp.

Want de Taag is niet de rivier die stroomt door mijn dorp.

De Taag heeft grote schepen

En op haar water vaart nog steeds,

Voor degenen die in alles zien wat er niet is

De herinnering aan de galjoenen.

De Taag ontspringt in Spanje

En de Taag mondt uit in zee in Portugal.

Dat weet iedereen.

Weinigen echter weten welke de rivier is van mijn dorp

En waarheen zij gaat

En vanwaar zij komt.

Daarom, omdat zij minder mensen toebehoort

Is vrijer en groter de rivier van mijn dorp.

De Taag is een weg naar de Wereld.

Voorbij de Taag ligt Amerika

En het fortuin van hen die het vinden.

Niemand heeft ooit gedacht aan wat er ligt voorbij

De rivier van mijn dorp.

De rivier van mijn dorp doet denken aan niets.

Wie aan haar oever staat staat enkel aan haar oever.