Ook al zit hij in een rolstoel, Bertus de Leeuw zit niet stil. Hij is altijd druk. Een echte levensgenieter met ambities. Hij laat zich door niemand tegenhouden en zeker niet door zijn beperking. “Ik ben misschien wel wat overmoedig, maar je moet toch ook een beetje je best blijven doen. Iedereen heeft wel iets en je kan niet je hele leven erdoor laten bepalen.”

Eigenwijs, creatief en bourgondisch. Dat is misschien wel de beste manier om De Leeuw te omschrijven. “Ik moet wel om 17:00 uur weg,” zegt De Leeuw als we hem komen filmen. “De vrijdagmiddagborrel begint dan.” Hij houdt van het leven en doet alleen dingen die hij leuk vindt. Naar eigen zeggen heeft hij dat meegekregen van zijn ouders. “Zij houden ook van genieten. Lekker ouwehoeren, een biertje erbij en genieten.”

Als kind wil De Leeuw piloot of luchtverkeersleider worden. Dat hij in een rolstoel zit, is voor hem geen belemmering. “Ik dacht: ‘Dan word ik toch gewoon de eerste piloot in een rolstoel’, maar dat was misschien een beetje overmoedig.” In diezelfde tijd komt De Leeuw met fotografie in aanraking. Voor zijn zevende verjaardag vraagt hij een analoge camera. Een nieuwe passie is geboren. Vanaf dat moment staat ook de kunstacademie hoog op zijn lijst.

Geen wiskunde

Als De Leeuw op de middelbare school met wiskunde in aanraking komt, weet hij al snel dat hij ook geen luchtverkeersleider wil worden. Wiskunde ligt hem namelijk voor geen meter. “Daarnaast was ik ook nog eens gigantisch aan het puberen,” vertelt De Leeuw. Hij wil doorstromen van de mavo naar de havo, zodat hij naar de kunstacademie kan. Maar op de havo maakt hij zoveel lol dat leren op de achtergrond verdwijnt. “Door de referentie van mijn oude middelbare school kwam ik in een feestklas terecht. Ze wilden de klassen indelen op persoonlijkheid. De ene rookte een blowtje in de pauze, de ander haalde bier bij de supermarkt. Dus dat jaar ging even fout,” lacht De Leeuw.

Hij besluit ICT te gaan studeren, maar nadat hij die studie heeft afgerond wil hij toch meer de creatieve kant op. Daarom volgt hij snel daarop de studio geluidstechniek. “Het technische heb ik van mijn vader meegekregen denk ik. Het creatieve meer van mijn moeder. Zij is bijvoorbeeld ook heel druk met kleien, of keramieken moet ik eigenlijk zeggen.” Na de studie begint hij samen met een compagnon een geluidsstudio in Kerkdriel. Eerst in het schuurtje bij zijn ouders. Later verhuist zijn studio naar het centrum van Kerkdriel, waar hij nu nog steeds zit.

Businessplan

Na twee opleidingen is De Leeuw nog niet uitgeleerd. Hij verhuist naar Haarlem voor de studie ‘Media en Entertainment’ en geniet volop van zijn studententijd. Het puberale is er enigszins vanaf, dus naast het feesten wordt er ook gestudeerd. Als afstudeerproject besluit hij een businessplan te schrijven en zijn eigen bedrijf op te richten. Zijn leraren vinden de naam van zijn bedrijf raar, maar De Leeuw trekt zich er niks van aan. Nog steeds is hij de troste eigenaar van ‘Wijsneus Media’. “Ik was weer de aparte, maar de naam vergeten ze nooit!”

Wijsneus Media focust zich vooral op grafisch vormgeven. “Vandaag is bijvoorbeeld de onthulling van een bierkaart die ik heb ontworpen, dus daarom moet ik zo naar de vrijdagmiddagborrel!” Toch blijft het niet alleen bij grafisch vormgeven. Sinds kort heeft hij de helft van de geluidsstudio omgebouwd tot fotostudio, zodat hij daar meer mee kan doen. Het liefst focust hij zich op modefotografie. “Soms ben ik dan een halve dag bezig voor het perfecte plaatje. Daar kan ik helemaal mijn creativiteit kwijt en ik ziet het dan ook echt aan de foto.”

Relativeren

Hij werkt hard, maar vergeet absoluut niet te genieten van het leven. “Van mijn hobby’s heb ik mijn werk gemaakt. Ik verdien dan misschien niet bijster veel, maar ik vind het belangrijker dat ik het leuk heb.”

“Door mijn beperking heb ik ontzettend goed geworden in relativeren,” zegt De Leeuw. “Ik kan dan misschien geen piloot worden, maar iedereen loopt in zijn leven tegen dingen aan die ze niet kunnen, toch? Het is alleen een mindset en humor is daarin erg belangrijk. Als er niet meer gelachen kan worden, is het voor mij snel klaar.

Tekst: Eva Hageraats