Marietta Petkova: 'Door mijn verdriet toe te laten ben ik mens'
Tijdens haar jeugd in Bulgarije zag Marietta Petkova hoe haar grootvader elke dag een olielamp aanstak. Deze simpele handeling van het ontsteken van het licht bleek een troostrijk ritueel tijdens de rouw om haar geliefde.
Twee jaar geleden overleed de grote liefde van pianiste Marietta Petkova. Hij was musicus, componist en tonmeister. Een slopende longziekte ontnam hem de laatste drie jaar de adem. Het was traumatisch. Maandenlang kon Petkova geen piano spelen. Tot ze besloot om al haar verdriet te kanaliseren en een single op te nemen met één van zijn composities: “Als ik zijn stuk speel, voelt het of hij meeluistert. Hij zit op mijn schouder, nog steeds.”
Marietta Petkova werd geboren in Ruse, een stad aan de rivier de Donau in Bulgarije. Tijdens haar jeugd viel Bulgarije onder de invloedsfeer van het Sovjetregime. Naar de kerk gaan was daarom een gevaarlijke aangelegenheid. Gelukkig gaven haar grootouders de belangrijkste waarden en rituelen van de Russisch-Orthodoxe kerk aan haar door, zoals het aansteken van kaarsen, het bakken van paasbroden en het aanbidden van iconen. Op haar negentiende vertrok ze voor haar carrière naar Wenen en Canada, om uiteindelijk neer te strijken in Nederland.
'Als ik zijn stuk speel, voelt het of hij meeluistert. Hij zit op mijn schouder, nog steeds'
Petkova gelooft dat je rouw ‘vloeibaar’ moet houden. Hiermee bedoelt ze dat het verdriet niet mag stollen, maar dat je je er steeds weer actief toe moet verhouden. Het geven van concerten is voor haar ook een vorm van rouwverwerking: 'Door mijn verdriet toe te laten ben ik niet alleen een performer die een kunstje doet, maar ben ik vooral mens. Dat wil ik meegeven aan de zaal.'
De inspiratietekst van Marietta Petkova
Men moet geduld hebben met onopgeloste zaken in ons hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben,
als gesloten woonkamers,
en als boeken die in een vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft, dan leef je misschien langzaam maar zeker
zonder het te merken op een goede dag het antwoord in.
- Uit: Brieven aan een jonge dichter, van Rainer Maria Rilke
