'Een lieve, intense en gevoelige vrouw. Dat was Anne-Karin', vertelt Tjeerd van der Meulen. 'Nu ze er niet meer is, is het koud en eenzaam. Je mist je maatje, je partner voor het leven. Dat gaat niet meer over.'

Toen Anne-Karin zwanger was van haar jongste zoon, werd bij haar een kwaadaardige hersentumor ontdekt. 'We kregen de boodschap dat ze het leven alleen nog konden verlengen. Dat nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel; weten dat het leven gaat stoppen terwijl er drie jonge kinderen zijn en je nog midden in het leven staat.'

Dit slechte nieuws heeft ervoor gezorgd dat het gezin de laatste jaren alles uit het leven heeft gehaald en heeft geleerd te genieten van de kleinste dingen. Tjeerd: 'We hebben die periode zo intens beleefd dat die laatste zes jaar bijna voelen als een heel leven samen. Gewoon dat je er bent, elkaar een knipoog geeft, een kus; dat is echt waardevol.'

Begin 2021 bleek dat de tumor zo hard  was gegroeid, dat er geen verdere behandeling meer mogelijk was. Anne-Karin en Tjeerd besloten het ziekenhuis te verlaten om thuis waardig afscheid te kunnen nemen. 'Dit nieuws aan de kinderen vertellen, is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen', vertelt Tjeerd. 'Ze waren intens verdrietig, dat ging door merg en been.'

In februari overlijdt Anne-Karin op 38-jarige leeftijd. Er volgt een verdrietig rouwproces, waarin het gezin nog dichter naar elkaar toe groeit. 'Rouwen doen we samen. Als ik een stap zet in de rouwverwerking, doen zij dat ook. En soms zetten zij een stap en volg ik hen. Dat is een heel intiem proces.'

Tjeerd en de kinderen proberen hun leven weer vorm te geven en vinden daarin veel kracht in het geloof. 'Er is maar één plek waar er rust is als het stormt in je leven, en dat is bij God. Zo zei mijn dochter Maria (8): “Papa, jij bent heel sterk.” Toen ik mijn spierballen liet zien zei ze: “Nee pap, niet zo sterk. Sterk van binnen, omdat je met God leeft.” Als je dat mee kunt geven aan je kinderen, dan ben ik een gelukkig man. Ondanks al het verdriet dat we hebben.'