Hoi Joris! Wat waren jouw geloofs- en politieke overtuigingen toen je op de middelbare school zat? 

Joris Linssen: ‘Ik ben opgegroeid in een creatieve en progressieve omgeving. Thuis hadden we veel gesprekken over de wereld en internationale solidariteit. Op de middelbare school hield ik me dan ook veel bezig met onrecht en ik ging vaak naar demonstraties.

Op een gegeven moment werd ik gegrepen door de anarchistische punkbeweging (een rebelse jongerencultuur die zich verzet tegen populaire stromingen). Toen ging ik me verzetten tegen het schoolsysteem. Ik vond het schoolsysteem geestdodend: er was geen ruimte voor jongeren om hun talenten te ontwikkelen. Daar had ik een grote mond over. 

Op mijn zeventiende was ik niet meer leerplichtig en besloot ik te stoppen met school. Uit liefde lieten mijn ouders mij deze fout maken.’

Deze fout?

‘Na een half jaar ben ik terug naar school gegaan. Ik had namelijk een deal gesloten met mijn ouders: ik mocht een half jaar lang niet naar school, als ik daarna terugging of een baan zou vinden. Ik koos ervoor om terug naar school te gaan, omdat de punkbeweging toch niet helemaal aansloot bij mijn visie.

Al snel kwam ik er namelijk achter dat er allerlei ongeschreven regels waren in deze beweging. Niet zo anarchistisch dus. De mensen met wie ik toen rondhing wilden ook vooral loltrappen in plaats van de wereld veranderen. Ik wilde echt een verschil maken, dus besloot ik dit op een andere manier te doen.’

Hoe wil je nu de wereld veranderen?

‘Ik kwam erachter dat ik liever binnen de samenleving een verschil wil maken, dan erbuiten. In mijn hart voel ik nog steeds afkeur tegen onrecht en blijf protesteren, maar pak dit nu opbouwender aan. Polarisatie en haat probeer ik geen zuurstof te geven. 

Op één van mijn protestborden staat bijvoorbeeld ‘tijd voor iets milders’. Ik kies het midden en probeer eerst zelf goed te leven voordat ik de wereld omgooi. Mijn vrouw en ik hebben er bijvoorbeeld voor gekozen om pleegkinderen op te vangen in ons gezin. Door zo je leven te delen word je als mens gelukkig en breng je verandering teweeg.’

Is het delen van je leven voor jou zingeving?

‘Voor mij is het zingevend om in mijn programma’s de waarde van liefdevol contact met anderen te laten zien. Als je zonder vooroordelen met iemand praat, vertellen mensen graag wat er in hen omgaat. Om mij heen zie ik dat veel mensen eenzaam zijn. Zij hebben enorme behoefte aan écht contact. Een voorwaarde om gelukkig te zijn, is om je gezien te voelen. 

Sommigen zeggen heel cynisch dat mensen voornamelijk uit eigenbelang een ander helpen, om er zelf beter van te worden. Tegen hen zeg ik: dat is waar. Als je iemand helpt, word je er zelf beter van. Dat is toch fantastisch?’

Je hebt net een pilot gemaakt van de online serie Joris in de trein. Kun je hier alvast iets over vertellen? 

‘Ja, laatst was de eerste draaidag voor Joris in de trein. Met dit nieuwe programma wil ik laten zien dat iedereen ertoe doet. Ik ben met een team in Hilversum op de trein gestapt naar Maastricht een terug. De negen gesprekken die ik binnen die vier uur voerde, waren fascinerend. Iedereen heeft een bijzonder verhaal én iedereen reist wel eens met de trein. Door op zo’n plek zonder script in gesprek te gaan, krijg je echte verhalen.

Zo sprak ik met een jongen die vroeger een meisje was en met een vrouw die ontsnapt is uit een giftige relatie. Ook vertelde een oudere man met tranen in zijn ogen dat hij nog elke dag met zijn overleden vrouw praat. Het was ongelofelijk ontroerend en dichterbij dan je denkt.’

Je voert veel mooie gesprekken in verschillende programma’s. Welk gesprek heeft de meeste indruk op jou gemaakt?

‘Ik sprak een tijdje geleden een jonge vrouw genaamd Anne in Hello Goodbye. Ze was ongeveer de leeftijd van mijn dochters van 28 en 31. Anne wachtte op haar vader, die terugkwam uit een afkickkliniek. Hij was verslaafd aan alcohol. Zijn dochter sprak zo liefdevol en respectvol over hem.

De positieve reacties op deze video stroomden binnen. Ik voelde dat dit zo waardevol was voor Anne en haar vader. Deze steun bood ook een stok achter de deur voor de vader om niet terug te vallen in zijn verslaving. Zo heeft een klein interview een grote impact gehad.’

Welke lessen wil je je kinderen bijbrengen met de kennis die je nu hebt?

‘Ik hoop mijn kinderen bij te brengen wat ik altijd van mijn ouders heb gehad: liefde en vrijheid. Zoveel vrijheid dat ze fouten mogen maken. Laat het hen zelf uitzoeken, maar de deur is altijd open voor een goed gesprek. 

Door de soms hectische dynamiek tussen mijn biologische kinderen en mijn pleegkinderen, leren ze solidair naar elkaar te zijn. Ze weten wanneer ze elkaar kunnen helpen, en wanneer ze elkaar moeten laten. Die solidariteit merk ik ook in hun beroepskeuze, allemaal zijn ze maatschappelijk betrokken.’

Stream Hello Goodbye via NPO Start.