Morgen weer een dag

Derk Bolt: 'Het is al laat in de avond wanneer we in een net losgebarsten noodweer aankomen op de Dominicaanse Republiek. Wanneer we de hoofdstad Santo Domingo binnenrijden kunnen de ruitenwissers van ons taxietje het nauwelijks nog aan. Ook het vooruitzicht van een koele versnapering op een broeierig terrasje aan het plein voor de kathedraal valt in het water.

Wanneer we doorweekt het hotel binnenkomen en de receptionist meldt dat de bestelde prachtkamers niet kunnen worden betrokken omdat het dak lek is, leg ik me neer bij alle tegenslag en beschouw de dag als mislukt. Snel naar bed.'

Bomen tot in de hemel

'Het is niet mijn eerste keer op het eiland Hispaniola. Ik ken beide delen redelijk goed: Haïti en de Dominicaanse Republiek. Deze twee buurlanden hebben weinig overeenkomsten. Het straatarme Haïti is al sinds mensenheugenis slachtoffer van wanbestuur en existentiële tegenslag. Sloppenwijken, onbegaanbare wegen, corruptie en misdaad, al het slechte is er volop.

Aan de grens is het verschil goed zichtbaar. Wie richting Haïti kijkt, ziet een ontboste woestenij waar alle bomen zijn verdwenen. Richt men de blik naar de andere kant, de Dominicaanse, dan worden de ogen getrakteerd op sappige tropische begroeiing in alle tinten groen. Waar de arme Haïtianen alleen maar jaloers naar kunnen kijken.'

Geen veiligheidslijn

'Niet voor niets zoeken veel arme mensen hun heil illegaal in de Dominicaanse economie. Goedkope arbeidskrachten, inzetbaar bij de ergste rotklussen waarvoor de lokale werkers niet meer te porren zijn. Een bekend fenomeen.

Ik kom op een bouwplaats waar men bezig is de bovenste verdieping van een nieuwe school af te werken. Een groepje sombere zielen is bezig aan de uiterste rand van het dak. Op slippers en in T-shirt, kansloos bij een uitglijder want niemand zit ergens aan vast. Waarom eigenlijk niet, vraag ik. ‘Haïtianen,’ antwoordt de opzichter spottend. ‘Die mogen blij zijn met het werk en als ze vallen zijn ze misschien wel beter af.’ Fijn, zulke buren.

Uitkijken met die camera

'Voor de toerist is vermaak op de Dominicaanse doorgaans makkelijk te vinden. Althans, wie zich niet al te ver buiten de gebaande paden begeeft mag rekenen op een geslaagd bezoek. Maar wij wijken daar regelmatig van af en dan zijn de waarschuwingen niet van de lucht. 

Wanneer we even later in de grote stad nog wat algemene beelden aan het filmen zijn, krijgen we het advies van een wildvreemde: uitkijken met die camera! De pers is de vijand van de politieke zakkenvullers. De man haalt zijn mobiel tevoorschijn en laat zien hoe zojuist een paar kritische radiojournalisten tijdens hun live-uitzending zijn geëxecuteerd. Hoewel ik geen kwade ziel ben tegengekomen, ga je toch anders naar het land en de bevolking kijken.'

Genieten met volle teugen

'Genoeg ellende en kritiek. De optimist in mij geniet met volle teugen op de Dominicaanse Republiek. Een rit dwars door het eiland, heerlijk. Overal tropische bossen, bergen, dalen, grote steden, dorpjes. Je verveelt je geen moment. 

Wie zijn auto terugbrengt naar het vliegveld ziet steevast bij de laatste schaduwrijke boom langs de toegangsweg een politieauto staan. Huurauto’s worden daar vaak staande gehouden door de dikke diender die sloom zijn hand opsteekt omdat je in zijn ogen een verkeersovertreding hebt begaan. Tegenstribbelen heeft geen zin, de agent weet dat je een vlucht moet halen en dus haast hebt. 

Ach ja, waarom mokken over een onterechte prent? De zon schijnt, het leven is mooi, er klinkt vrolijke muziek. Ik kan niet wachten op de volgende reis.'