Je kan er haast niet omheen: het abortusrecht in Amerika is uit de grondwet geschrapt. Hierdoor is ook in Nederland het gesprek opgelaaid. Ondanks dat de verplichte vijf dagen bedenktijd recent is afgeschaft, lijken online en in de politiek veel stemmen te gaan over de Pro-Life movement. Maar hoe kijken vrouwen die een abortus zijn ondergegaan zelf terug op hun ervaring? Was de keuze snel gemaakt of hebben ze er lang over moeten nadenken? Wij spraken Amari (23) en Mischa (25) over hun ervaring met het ondergaan van een abortus.
Het overrompelt de destijds 21-jarige Mischa enorm: een onverwachte zwangerschap terwijl ze nog geen zes maanden samen was met haar toenmalige vriend. “Ik woonde nog in een studentenhuis in Groningen en naar mijn idee was mijn leven alles behalve op orde. Ik had een kind niks te bieden. Deze instabiliteit was mijn grootste beweegreden om een abortus te ondergaan.”
Ook de toen 21-jarige Amari was bij haar onverwachte zwangerschap instabiel. Bij haar was het niet financieel, maar mentaal: “Ik was enorm in de war. Ik had te maken met psychoses en depressies. Dat kwam bovenop een eerder trauma, seksueel misbruik, wat ik nog aan het verwerken was. Daarnaast waren we net drie maanden samen, waardoor het de situatie nog lastiger maakte.”
Het meest oncomfortabele moment
Het voortraject ervaarde Mischa als prettig en soepel. Na een bezoek aan de huisarts belde ze de abortuskliniek. “Ik vond het belletje het meest oncomfortabele van het hele traject, omdat het toch confronterend is het uit te spreken. Ik kreeg na het bellen een afspraakbevestiging. Hierna volgde een korte check up om te bepalen welke procedure ik zou doorlopen afhankelijk van hoeveel weken ik was. Na deze procedure had ik een consult waarbij er enorm gefocust werd op mijn behoeftes en wat ik prettig vond, ondanks dat mijn partner naast mij zat.''
''De mogelijkheid om de foetus wel of niet te zien was er ook.” Na de abortus was er volgens Mischa relatief weinig oog voor de nazorg: “Ik was me op dat moment niet bewust van hoeveel impact het zou hebben op mijn leven. Het was een enorm ingrijpende keuze, waardoor ik nog steeds triggers ervaar als het over het onderwerp gaat of de discussie oplaait.”
Ik was me op dat moment niet bewust van hoeveel impact het zou hebben op mijn leven
Bij Amari ging het wat stroever. Zij wist niet dat je niet mocht drinken voor de procedure en werd bij aankomst in de kliniek terug naar huis gestuurd. “Hierdoor had ik los van de verplichte bedenktijd destijds, nog een week extra om mijn keuze te overwegen. Ik heb me georiënteerd door organisaties en hulpverleners te contacteren en hun kennis mee te nemen in mijn afweging. Iedereen dacht met mij mee en was enorm empathisch.”. In tegenstelling tot Mischa koos Amari ervoor om haar abortus voor zich te houden en niet aan haar partner te vertellen. “Ik heb een verkeerde keuze gemaakt en had het beter met hem moeten communiceren. Toen ik er achter kwam vertelde ik het eerst een vriendin in plaats van aan hem. Ik had dat niet moeten doen. Hij was daar enorm verdrietig om.”
Een psychisch trauma
Bij zowel Amari als Mischa heeft de keuze er goed ingehakt. Amari heeft er een lange tijd niet open over kunnen praten. “Ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn omgeving. Psychisch heeft het een extra trauma gevormd. Ik heb zowel alleen als met mijn partner therapie gehad om het een plekje te geven.” Bij Amari kwam er nog een laag kijken die haar trauma rondom de abortus versterkte. “Ik heb alles behalve spijt van mijn keuze, maar heb veel moeten doorstaan om het goed te verwerken. Ik ben christelijk, net als mijn omgeving. Vanwege mijn religie keurden veel mensen in mijn omgeving het af. Ondanks dat ze de context begrepen was er een spanning voelbaar.”
Ook bij Mischa was er soms een spanning voelbaar: “Ik was zelf heel bang voor de vooroordelen, waardoor ik het lang heb uitgesteld voor ik het kenbaar maakte aan mijn omgeving. Ik werkte op een werkplek waar een aantal collega’s een sterke mening hadden over abortus. Ik vond die gesprekken heel confronterend omdat ze niet wisten van wat ik had meegemaakt en toch zo hun mening verkondigde. Aan mijn ouders vertellen vond ik het moeilijkst.” Mischa had het meeste moeite met het vertellen aan haar ouders. “Er is altijd de angst om afgewezen te worden waardoor de drempel om het aan mijn ouders te vertellen hoog was. Uiteindelijk waren ze super supportive.”
De drempel om het aan mijn ouders te vertellen was hoog
Mischa voelt dezelfde spanning sinds er weer meer aandacht voor is steeds vaker: “Ik vind de gesprekken rondom abortusrecht heel beladen en triggering. Ik vind dat als je nooit met het onderwerp te maken hebt gehad je er niet over kan praten. Voor ik het zelf ben ondergaan heb ik ook altijd gezegd dat ga ik nooit doen, maar zoals je ziet ben ik daar op teruggekomen.”
Geen spijt
Amari en Mischa hebben beide geen spijt van keuze: “Ondanks dat ik achter mijn keuze sta, sta ik er nu meer bij stil. Het heeft me verantwoordelijker gemaakt. Ik besefte dat mijn leven niet op orde was en dat ik voorbereid moet zijn op onverwachte situaties.” Vertelt Mischa. De vrouwen zijn het er beide over eens: “Neem iemand in vertrouwen voor advies, vertrouw je gevoel maar denk er ook goed over na.”
Beide vrouwen hebben aangegeven het liefst (deels) anoniem hun verhaal te willen doen. Mischa: “Het blijft een beladen onderwerp en ik blijf een klein beetje angst houden voor het oordeel van anderen.” Amira (niet haar echte naam): “Ik wil niet dat mensen mij herkennen en aan de hand van dit verhaal vragen gaan stellen. Het is nog te vroeg om er helemaal openlijk voor uit te komen tegenover iedereen.’’
Wil jij doorpraten over dit onderwerp? Dat kan in onze besloten Facebookgroep. Deel daar jouw mening of persoonlijke verhaal over abortus.
