Het is een uur of acht 's avonds, 28 augustus 2000, wanneer Danny Stewart zich haast naar het huis van zijn vriend Pete Mercurio. De twee kennen elkaar op dat moment zo’n drie jaar en wonen samen met de huisgenoot van Pete in Harlem, een wijk in New York.

Opgerold in een trui

Na het ophalen van de post bij zijn eigen appartement, snelt Danny naar het huis van Pete, waar het avondeten klaarstaat. Terwijl hij door het New Yorkse metrostation in Manhattan rent, valt hem iets op. "Ik zag iets op de vloer, weggestopt tegen de muur, waarvan ik dacht dat het een pop was." In de haast loopt hij door, maar terwijl hij de trap omhoog neemt om het station te verlaten, vraagt hij zich af waarom een kind een pop zou achterlaten op de grond. Hij besluit rechtsomkeert te maken en op dat moment ziet hij de beentjes bewegen. Zonder twijfel rent hij de trap af; hij beseft dat hij niet te maken heeft met een pop, maar met een levende baby, opgerold in een donkere trui waar zijn kleine beentjes uitsteken.

"Hij droeg geen kleren en was enkel opgerold in die trui. Zijn navelstreng was nog gedeeltelijk intact, waardoor ik besefte dat het om een pasgeboren baby zou gaan. Misschien een dag oud", schatte Danny.

Tijd zonder telefoon 

De jongen was stil, maar tegelijkertijd leek hij alert, met zijn ogen wijd open, schrijft de BBC. Danny kan niet geloven wat hij ziet en besluit hulp in te schakelen van omstanders. Hij roept om de politie te bellen, maar wordt door bijna iedereen genegeerd (het is in de huidige tijd lastig voor te stellen, maar toen droeg eigenlijk niemand een mobiele telefoon bij zich). Uit angst om de baby op te pakken vanwege mogelijke verwondingen, rent Danny terug de trap op, het metrostation uit en snelt naar buiten om vanuit een telefooncel de politie in te schakelen.

Wanneer Danny zich uit de voeten maakt om zich opnieuw over de baby te ontfermen, is hij bang dat de politie hem niet gelooft. Nog één keer draait hij zich om richting de telefooncel en belt zijn vriend Pete, die thuis op Danny aan het wachten is. Eén ding is duidelijk voor Pete: hij moet zo snel mogelijk naar het metrostation. Terwijl hij aankomt is de politie bezig met een medische check bij de baby. Ter controle wordt het kind overgebracht naar het ziekenhuis. Pete en Danny blijven achter en onderweg naar huis bespreken ze hoe het zou zijn om deze baby ieder jaar een cadeau te sturen op deze dag.

Getuigen in de rechtbank

De gebeurtenis wordt breed uitgemeten in de kranten. Danny staat de pers te woord, maar wil zelf vooral weten hoe het met het kind gaat. Hij besluit naar het ziekenhuis te gaan om te informeren, maar wordt daar niet wijzer. Het stel pakt hun 'gewone' leven weer op. Totdat Danny in december 2000 een brief van de rechtbank ontvangt waarin hij wordt opgeroepen te getuigen over de vondst van het kind...

De rechter legt hem uit dat kinderen die te vondeling worden gelegd zo snel mogelijk worden overgeplaatst naar een pre-adoptie-pleeggezin. "Zou u geïnteresseerd zijn om deze baby te adopteren?" Klinkt haar eerstvolgende vraag. Het overvalt hem  en vanwege zijn eigen werk als maatschappelijk werker is zijn eerste reactie; 'Ja, maar dat is niet zo makkelijk'."

"Ik had nooit over adoptie nagedacht, maar tegelijkertijd voelde ik me met dit kind verbonden en was dit een kans, nee een cadeau, dat ik niet kon afslaan." Maar naast Danny was ook Pete nog in het spel, die niet direct stond te springen om de adoptie van een kind. Toch besluiten de twee er voor te gaan. Ze mogen de baby opzoeken in zijn tijdelijke pleeggezin en dan is ook Pete verkocht. Op 17 december 2002 wordt het adoptieproces officieel afgerond; baby Kevin maakt het gezin compleet.

Officiële liefde 

Alsof het verhaal nog niet genoeg bijzondere wendingen heeft aangenomen, besluit het koppel in 2011 te trouwen. Kevin is inmiddels tien jaar en stelt zijn vaders de terechte vraag: 'zijn het geen rechters die mensen trouwen?'

Het zaadje is geplant en de familie wil niets liever dan dat de rechter, die Kevin aan hen heeft toegewezen, hun liefde zal bekronen. Judge Cooper (pseudoniem voor de rechter) wordt opgespoord bij de familie rechtbank in Manhattan en is degene die het huwelijk verzegelt. "Deze vrouw, de reden dat wij een gezin zijn, is nu ook de sleutel tot ons huwelijk. Daarmee is de cirkel rond", laat Danny weten aan de BBC.

De inmiddels 20-jarige Kevin studeert wiskunde en computerwetenschap en heeft qua lengte beide vaders ingehaald, die maar wat trots zijn op hun zoon. "Ik kan me mijn leven niet voorstellen als het niet zo was gelopen", zegt de inmiddels 55-jarige Danny. "Ik had geen idee dat dit level van liefde bestond, totdat mijn zoon in ons leven kwam", aldus Pete. 

Het ongelooflijke verhaal heeft Pete vastgelegd in een kinderboek; 'Our Subway Baby'. Wil je meer weten of het verhaal van BBC zelf lezen? Klik dan hier.