‘s-Hertogenbosch, 15 februari 2025 – Het pauselijk Dicasterie voor de Instituten van Gewijd Leven en Sociëteiten van Apostolisch Leven (DIVCSVA) publiceerde enkele jaren gelegen het document Ponam in deserto viam (‘Ik zal een weg in de woestijn banen’). Het bevat nieuwe richtlijnen voor het religieuze kluizenaarsleven in de lokale kerken. Deze tekst is nu vanuit het Latijn vertaald in het Nederlands, meldt de Konferentie van Nederlandse Religieuzen (KNR).
De vertaler is dr. Maurits J. Sinninghe Damsté, priester van het bisdom Groningen-Leeuwarden. Hij leidt zelf een kluizenaarsbestaan op het Spaanse eiland La Palma.
De tekst gaat in op de roeping van mensen tot het eremieten- of kluizenaarsleven en hoe dit praktisch vorm kan krijgen in afstemming met een bisdom.
De inleiding van de tekst begint met een verwijzing naar het Bijbelboek Jesaja: “Ik zal een weg in de woestijn banen” (Jesaja 43:19). “Het vers van de profeet biedt ons de fascinerende horizon van de woestijn – een geliefd beeld van het eremietenleven – en herinnert tegelijkertijd aan de metafoor van het door God uitgezette pad waarop de leerling zich begeeft op zoek naar zijn Gelaat.”
Er wordt op gewezen dat de christelijke traditie doordrongen is van “de lichtende aanwezigheid van mannen en vrouwen die, op bijzonder radicale wijze, de sequela pressius Christi (in het voetspoor van Christus) in de vorm van het eremietenleven hebben geleefd.’” Vanaf het begin van het Christendom zijn er getuigenissen van mensen die hun leven op deze manier gaven aan God, ’tot eer van de heerlijkheid van Zijn genade’ (Efeziërs 1:6).”
Een parel van grote waarde
De inleiding noemt deze manier van leven “een parel van grote waarde” en zegt dat het eremietenleven tot uiting komt “in de keuze om een intense en exclusieve zoektocht naar de aanblik van God te leven en, gestimuleerd door het verlangen naar een innige vereniging met Hem, zich over te geven aan Hem alleen in de meest rigoureuze afzondering van de wereld. Een leven dat soli Deo (alleen voor God) geleefd wordt, is geworteld in het hart van de Kerk en de mensheid, terwijl het openstaat voor een vruchtbare voorspraak.”
De Richtlijnen van de DIVCSA richten zich in het bijzonder op die eremieten, mannen en vrouwen, die direct afhankelijk zijn van de diocesane bisschop en onder zijn begeleiding hun eigen levensvorm volgen.