Tekst: Yvonne Brok • Beeld: Marloes Bosch

In de woonkamer van Elèni hangt een klok die twee tijden weergeeft: aan de ene kant de Nederlandse tijd, aan de andere kant die in Delaware, de Amerikaanse staat waar haar biologische moeder Ellie woont. Elèni: ‘Handig als ik haar een berichtje wil sturen. Hoewel, laatst kreeg ik ook de vraag terug waarom ik nog niet in bed lag, omdat het hier al na middernacht was. Zo grappig en typisch een reactie van een moeder.’

Geadopteerd in Amerika

Elèni was tien maanden oud en zat in een Amerikaans gastgezin toen ze door een Nederlands stel werd geadopteerd. Het echtpaar woonde toen voor werk in Amerika. Ze besloten hun dochter een Griekse naam te geven, omdat ze daar eerder hadden gewoond. Zij hadden al een zoon en een dochter van zes en vier jaar oud. Het stel koos voor adoptie omdat ze Elèni een betere toekomst wilde geven. 

Elèni had veel vragen, maar haar adoptieouders konden haar niet veel vertellen. ‘Ik herinner me dat mijn moeder wel eens met me op de bank ging zitten en er een soort sprookje van maakte: dat ik uit de buik van een andere mama was geboren, die niet voor mij kon zorgen. Het was niet belangrijk, benadrukte ze. Maar daar kon ik helemaal niets mee. Daardoor kreeg ik geen vat op mijn levensverhaal, op mijn verleden.'

'Mijn oma, adoptiemoeder en zus lijken ontzettend op elkaar, daar was ik zo jaloers op. Ik leek op niemand, dat heeft me nog het meest dwarsgezeten. In de pubertijd had ik daar een trucje voor verzonnen: ik keek in de spiegel zonder met mijn ogen te knipperen, tot mijn ogen gingen tranen. Op dat moment vervaagde mijn beeld en zag ik daarin mijn moeder, oma en andere vrouwelijke gezichten uit mijn biologische familie. Ik fopte mezelf, en tegelijkertijd wist ik dat ze ergens moesten zijn.’

Adoptiebewijs

Elèni wist dat ze in 1968 was geboren in een ziekenhuis in Ithaca, een stad in de staat New York. Haar ouders waren in de veronderstelling dat haar biologische moeder haar na de geboorte nooit meer had gezien. ‘Dat heeft me altijd bezighouden, zeker nadat ik zelf moeder was geworden. Mijn moeder zei altijd dat het een naar verhaal was, meer niet. Dat maakte me boos, want dat betekende dat ik zelf ook een naar verhaal was.’

Ze verhuisde als dreumes met haar ouders naar Nederland. ‘Als mijn ouders van huis waren, ging ik stiekem op zoek naar belangrijke papieren, zoals het adoptiebewijs met onze namen erop, de datum, de naam van het ziekenhuis. Meer vond ik niet en hoe ouder ik werd, hoe meer ik besefte dat mijn ouders echt niet meer wisten dan ze me vertelden.’

Meer lezen?

Dit is een gedeelte van een verhaal uit ons magazine Vertel. Wil je meer over Elèni lezen? Vraag dan hieronder een gratis proefnummer aan.