Als Mynor 1,5 jaar oud is, wordt hij geadopteerd vanuit Guatemala. In de jaren die volgen mist hij zijn biologische moeder enorm. Dat andersom precies hetzelfde geldt, blijkt als moeder en zoon elkaar met hulp van Spoorloos eindelijk kunnen ontmoeten. We spreken Mynor over wat er na de ontmoeting gebeurde.
Andere levens
Mynor en zijn Guatemalaanse familie leiden een totaal ander leven. Zo gaan zijn halfbroertjes en -zusjes niet allemaal naar school en verder dan hun eigen wijk komen ze eigenlijk nooit. In de dagen na de hereniging zijn Mynor en zijn familie met z’n allen op pad gegaan. ‘Dat deden we ook om hen wat meer van de wereld te laten zien. Ze keken hun ogen uit toen ze voor ’t eerst een meertje zagen,' vertelt Mynor.
Fijn contact
De eerste ontmoeting tussen Mynor en zijn familie was erg emotioneel. In de dagen die volgen verloopt hun contact heel prettig, ondanks de taalbarrière. ‘Met hulp van een vertaalmachine en non-verbale communicatie konden we elkaar goed begrijpen.’ Mynor vertelt dat zijn moeder steeds meer openstelde. ‘Ze lachte voluit. En ook met mijn broertjes en zusjes ging het eigenlijk heel natuurlijk. Het voelde gelijk als familie.’
‘Mijn moeder en ik hebben allebei een sterke mening’
Antwoorden
Gelukkig was er voor Mynor ook genoeg ruimte om vragen te stellen. Al zijn hele leven wil hij weten wat hem nou maakt tot de persoon die hij is. Al snel vond hij het antwoord: ‘Mijn moeder en ik hebben veel overeenkomsten in onze karakters. We hebben bijvoorbeeld allebei een hele sterke mening,’ lacht hij.
Dankbaar
Ondanks dat Mynors moeder niet kan lezen en schrijven, heeft de familie een manier gevonden om contact te hebben. ‘Via mijn oudste zusje, Elsa, onderhoud ik contact met de hele familie. We volgen elkaar op social media en we sturen elkaar berichtjes en foto’s.’ Mynor is erg dankbaar voor de kans die hij van Spoorloos heeft gekregen. ‘Het heeft me gebracht wat ik miste. Het voelt alsof ik er echt een familie bij heb.’
Mynor vertelt zijn verhaal in aflevering 1 van Spoorloos.