17 april 2022

Hoogfeest van Pasen (c)

Mgr. Jan Hendriks

Basiliek van de H. Nicolaas, Amsterdam



Lezingen:

Handelingen 10, 34a.37-43

Kolossenzen 3, 1-4

Johannes 20, 1-9



Dat is de kern van ons christelijk geloof dat we op de Dag van de Heer belijden en vieren, want iedere zondag is een viering van Pasen, en iedere Eucharistie een viering van het Paasmysterie, maar vandaag is er niets anders dan dat stralende licht: we vieren het Pasen van de Heer! Hij heeft de dood overwonnen.



Wat betekent dat nu concreet voor ons leven?

Het betekent dat er voor iemand die in Jezus gelooft altijd hoop en uitzicht is, zelfs in je grootste verdriet is er nog een deur of een raampje dat openstaat, zelfs in de grootste duisternis is er toch een streepje licht, een kleine opening die je hart meer mag bepalen dan al dat donker om je heen.



Weken geleden zag ik de foto’s van zusters Benedictinessen in de Oekraïne. Zij waren een jaar tevoren daar gekomen in een nieuwe abdij om in een zogeheten slotklooster te bidden en zich terug te trekken. Nu werden zij overspoeld door vluchtelingen en hun dagritme werd volkomen verstoord; en dan de onzekerheid: zouden de bommen ook hun abdij bereiken?

Maar zij straalden van vreugde! Onbegrijpelijk? Naïef?

Nee, want Christus is verrezen! En dit is wat de Heer ons keer op keer zegt: “Wees niet bang. Vrede zij met je”.

Er was vreugde bij die zusters omdat zij Christus mochten herkennen in de vluchtelingen, en leven konden geven. Niet het leed en de pijn en de oorlog hadden de overhand, maar het leven dat de dood overwon; er was vrede in hun hart.



Op 15 mei zal paus Franciscus onze landgenoot, de Karmeliet pater Titus Brandsma in Rome heilig verklaren. Professor en rector magnificus van de Universiteit van Nijmegen werkte hij er hard aan om de Nazi-ideologie actief en in woord en geschrift te bestrijden. De Nazi’s zetten hem gevangen en voerden hem tenslotte af naar concentratiekamp Dachau. Wat opviel waren zijn geestelijke onaantastbaarheid, zijn vrede en sereniteit te midden van alle beproevingen. Om hem heen ellende, geweld en haat, hijzelf, vermagerd en bleek, was rustig, met vrede.

Hij probeer anderen te steunen, te troosten waar hij kon en biecht te horen en hij hield op Goede Vrijdag in het kamp staande tussen de andere gevangenen in zijn bajes-pak een indrukwekkende lezing over lijdensmystiek.

Zo was hij een Paas-christen: niet de uiterlijke omstandigheden - hoe moeilijk ook - maar de vrede die Jezus na Zijn verrijzenis aan de apostelen wenste, die had de overhand.



Het is dit jaar vijftien jaar geleden dat twee jonge mannen, net diaken gewijd voor ons bisdom, in voorbereiding op de priesterwijding, door een vreselijk ongeluk om het leven kwamen. Een priester die bij hen was, heeft het net overleefd. Er ging een schok door ons bisdom, gooide God Zijn eigen glazen in? Nee, er was een ander besef, van een diepere werkelijkheid, die tot uiting kwam toen hun lichamen de kathedraal werden uitgedragen. Het galmde door die grote kerk: “Hij is verrezen, Hij is verrezen”. Tussen alle tranen door, was er dit besef: Dit is niet het einde!

En dat is het: je kunt de werkelijkheid pas aanvaarden, je kunt het aardse bestaan pas verstaan als je het eeuwig leven aan kunt nemen, als je gelovig gaat begrijpen dat Jezus door lijden en dood naar het leven is gegaan.



Er gaat zoveel fout in onze wereld, klimaatverandering, plastic-soep, vervuiling, oorlogen en virussen en zoveel meer, als het dichterbij komt ervaren we die bedreigingen sterker, maar laat de grondtoon bij dat alles zijn: Dit is niet alles. Er is meer. Hij is verrezen! Zozeer heeft God je liefgehad.



Dat vertrouwen, dat geloof geeft ons een kracht in moeilijke tijden en om met Gods hulp iets aan al die wereldproblemen te doen.



Zalig Pasen!