Wanneer je je in het geloof verdiept word je geconfronteerd met moeilijke vragen. In een nieuwe De Verwondering verdiept Annemiek Schrijver zich samen met Anne Christine Girardot in deze geloofsvragen.
Ze is gefascineerd door de dood. Onlangs vertelde haar moeder dat Anne Christine Girardot al vragen over de dood begon te stellen toen ze nog maar vijf jaar oud was. Wat is dood, kun je sterven leren? In haar werk als televisiemaker heeft ze alle gelegenheid gekregen om deze vragen aan anderen te stellen: ze stond aan de wieg van het programma De Kist en maakte de documentaire Tijd om te sterven over het hospice waar ze werkt als vrijwilliger.
Girardot groeide op in een rooms-katholiek gezin in Frankrijk. Ze is vernoemd naar een tante die hoog in de Alpen in een karmelietessenklooster zat. Er is een tijd geweest dat ze dacht dat het kloosterleven ook voor haar bestemd was.
Het leven liep anders, maar ze heeft geloof nooit gezien als iets onzinnigs: daar zit een waardevolle schat in verborgen die gekoesterd moet worden. Tegelijkertijd vindt ze het geloof ook veeleisend. Als je daar serieus mee omgaat word je steeds geconfronteerd met heel moeilijke vragen. Mag je zelf bepalen wanneer het leven afgelopen moet zijn? En wat doe je met een begrip als vergeving als je in je jeugd door een vriend van de familie bent misbruikt? Het zijn vragen die Anne Christine Girardot niet loslaten.
De inspiratietekst van Anne Christine Girardot
Ik wil je graag iets vragen, Dood.
Mag ik even op je schoot?
Even maar. Ik ben nog klein
en vraag me af hoe het zal zijn
om dichter naar je toe te leven.
Toe nou, Dood, het hoeft maar even.
Vijf minuutjes lijkt me fijn.
Dan denk ik dat ik later,
als je langzaam dichterbij komt,
minder bang voor je zal zijn.
- Uit: Doodgewoon, Bette Westera
