Buurtpastor Bettelies Westerbeek: 'Ik wil dat mensen weten dat ze geliefd zijn'
De functie van buurtpastor in één van de armste wijken in Nederland is Bettelies Westerbeek op het lijf geschreven. Hier bouwde ze een gemeenschap op waar iedereen die het moeilijk heeft een toevluchtsoord vindt.
In één van de armste wijken van Nederland werkt Bettelies Westerbeek. Deze onvermoeibare buurtpastor bouwde in de wijk Moerwijk in Den Haag uit het niets een gemeenschap. Deze ‘huis-tuin-en-keukenkerk’ biedt naast geestelijk voedsel ook vooral praktische hulp, met een weggeefwinkel, een voedselbank en een moestuin.
Schuldenproblematiek, armoede, lage levensverwachting: in de wijk Moerwijk in Den Haag is het leven niet altijd makkelijk. Toch wist Bettelies Westerbeek meteen dat ze er aan de slag moest gaan. De Protestantse Kerk in Nederland richtte een aantal jaar geleden een pioniersplek op in de wijk, met een vacature voor buurtpastor.
'De regels waren vaak belangrijker dan de relatie'
Die functie was Bettelies op het lijf geschreven. Ze heeft ADHD, en dat helpt haar om juist in de chaos goed te kunnen functioneren. Bovendien is God volgens haar ook juist te vinden op plekken waar het leven schuurt. Uit het niets bouwde ze een gemeenschap waar iedereen die het moeilijk heeft een toevluchtsoord vindt.
Bettelies groeide op in Hardenberg, in de gereformeerde kerk vrijgemaakt – maar voelde zich er niet altijd thuis. Vanwege starre regels was ze niet meer welkom aan het avondmaal. De vrijgemaakte kerk was gesloten en rationeel, terwijl Bettelies open, empathisch en inclusief wil zijn. 'De regels waren vaak belangrijker dan de relatie. Dat was heel pijnlijk'.
In Moerwijk is juist iedereen welkom om samen het brood te breken, ook bijvoorbeeld verslaafden en ex-gevangenen. 'Als iemand ervaart dat hij ook een waardevol mens is mét een verslaving, en dat er een God is die van hem houdt, dan breekt er echt iets open.'
De inspiratietekst van Bettelies Westerbeek
Als mijn gedachten dansen rust ik uit.
Als ze niets doen, slapen, landerig in luie stoelen liggen
of diep in hun kraag gedoken in portieken staan te wachten tot het ophoudt met regenen –
en het houdt nooit op met regenen –
word ik moe.
Ze moeten dansen. Daarvoor heb ik vloeren nodig
en muziek.
Die moet ik zelf verzinnen.
Soms dansen mijn gedachten op mijn muziek, wervelen
op mijn spiegelende vloeren.
Dan zit ik in het donker
en kijk ik toe.
- Als mijn gedachten dansen rust ik uit, Toon Tellegen
