Als Ilse’s vliezen breken, lijkt het al niet goed. ‘We zijn naar het ziekenhuis gereden, waar een echo werd gemaakt. Helaas moet je dan constateren dat je dochter niet meer leeft.’ Geëmotioneerd vertelt Jan-Willem verder over het moment dat hij het kindje voor het eerst ziet: ‘Dan is het echt waar. Dan is er niets meer terug te draaien, niets meer te doen of te geven.’

Vier dagen later bezoekt Jan-Willem het gemeentehuis. Hij wordt geholpen door Martha, medewerker van de afdeling Burgerzaken. Ze legt hem uit hoe ze samen de akte in orde gaan maken. Maar voordat ze begint, wil ze graag weten hoe het met Jan-Willem gaat. ‘Dat is een hele terechte vraag, waar ik nog steeds geen antwoord op heb,’ geeft Jan-Willem aan. ‘Het is onbeschrijflijk, niet te bevatten en zo intens verdrietig.’

Ilse voelt een enorme leegte: ‘Je hoort lekker met het baby’tje thuis te zitten. Je wil zelfs de gebroken nachten, je wil de vieze luiers. Het had zo anders moeten zijn. Alles wat je normaal vervloekt in de eerste maanden, had ik heel graag gewild.’



Jan-Willem vertelt dat het stel op dit moment nog niet verder kan kijken. ‘En tegelijkertijd hebben we thuis een dondersteen van 1,5 jaar oud, die daar - gelukkig - helemaal geen boodschap aan heeft. En die ons zo meteen gaat zeggen: kom, we gaan lekker spelen.’