06-08-2019

We lopen op een mooie dag langs de kustlijn van Bakkum en Egmond. Even verderop liggen twee jonge mensen te genieten van elkaar en van de zon. 

COLUMN - LEO FIJEN

We kijken er naar en moeten lachen. Dit doet de warmte van de zon met mensen. Vader abt Gerard Mathijsen kan er ook niet onverschillig onder blijven. Hij vertelt over zijn verlangen om verbonden te zijn met de schepping.

Vroeger wilde hij dat heel fysiek ervaren en kon voor hem de dag niet mooier beginnen dan op blote voeten door het gras te lopen. Nog voor het koorgebed deed hij niets liever dan dansen door de dauw of de sneeuw, vooral in de winter onder de sterrenhemel. Dat was voor hem een lichamelijke ervaring, een aanraking en een religieus moment, sterker en dieper dan het koorgebed. Want hij had deel aan de schepping en voelde zich verbonden met de Aanwezige die er echt was. 

Hij vertelt dit met een glimlach wanneer we over het strand wandelen. Voordat ik kan reageren loopt hij al naar een bootje waar hij kan zitten om zijn schoenen en kousen uit te doen. Ik volg hem. En zo kan het gebeuren dat we op blote voeten door het water trekken. Het is een feestelijk gevoel dat nieuwe adem geeft. 

Als we terug zijn in het klooster van Egmond hoort broeder Thijs ons verhaal. Hij denkt al langer na over de betekenis van de abdijtuin voor het hele dorp. En hij verwoordt wat ik mocht ervaren op het strand. ‘Als we verbonden zijn met de schepping, groeien we in vitaliteit. Als we dat niet doen, komen we nooit tot leven’, aldus broeder Thijs die vindt dat wij vandaag de dag veel te veel bezig zijn met later en toekomst en vervreemd zijn van de schepping: ‘Wie wil leven met en van de aarde, leeft veel meer in het heden en kan groeien als mens. En wie groeit als mens hoeft zich ook geen zorgen over later te maken’. 

Ik neem zijn woorden ter harte, keer terug naar het strand en ga liggen in het zand om het hier en nu van de late zomer te vieren.