03-09-2020

Een paar jaar geleden ging de Tour de France van start in Utrecht en vloog de proloog door de Biltstraat. De renners flitsten een voor een langs het voormalig kantoor van het secretariaat van de Nederlandse bisschoppenconferentie.



COLUMN - LEO FIJEN

Ik was die zaterdag toeschouwer en stond recht tegenover mijn voormalige werkplek, want ik redigeerde daar het kaderblad van de kerkprovincie. Die middag moest ik vaak aan Ad Simonis denken, want hij legde in 1985 dezelfde route af toen hij door paus Johannes Paulus II tot kardinaal gecreëerd was.

Er werd in allerijl een persconferentie belegd. Journalisten zaten al te wachten op de nieuwe kardinaal voor Nederland. En die kwam vanaf de Maliebaan per fiets naar de plek van de persconferentie. Op zijn gemak, door de Biltstraat. Dat tekent Adrianus kardinaal Simonis, een kardinaal die het hart van een dorpspastoor had en in alles heel gewoon en nabij was gebleven. Dat gold trouwens niet voor kerkpolitieke zaken, want hij was recht in de leer. Nooit zal ik vergeten dat deze Ad Simonis in het kantoor van diezelfde Biltstraat nee zei tegen mevrouw Catharina Halkes. Zij mocht niet het woord voeren tijdens het pausbezoek van 1985. Het was het begin van de Acht Mei Beweging die een ander gezicht van de katholieke kerk wilde laten zien.

Ik stond erbij, keek ernaar en zag hoe Ad Simonis worstelde, zoals ik hem ook van nabij meemaakte bij de twee kortgedingen. Die waren tegen hem aangespannen vanwege zijn uitspraken over een homoseksuele huurder en een artikel over feministische theologie. De kerk zat in de beklaagdenbank, zoals hij later ook zou ervaren rond seksueel misbruik. Het waren niet zijn sterkste momenten. 

Maar het zou hem tekort doen om het daarbij te laten. Want diezelfde Ad Simonis ging na de vuurwerkramp van Enschede onmiddellijk de ziekenhuizen af. Dat was hij ook, steeds meer. Mensen nabij, in de luwte, als een goedmoedige pastoor die ook wat minder streng werd en steeds meer naar het midden van de kerk opschoof. In die zin is hij voor de KRO van grote betekenis geweest. Want hij bleef de zendtijd van de bisschoppen aan de KRO toevertrouwen. Zo is hij ook een sterke verbindende kracht geweest voor het katholieke achterland. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. 

Vorig jaar zocht ik hem op in Voorhout waar hij zijn laatste jaren sleet, met zijn postzegels. Hij verlangde naar God, maar zag op tegen de nauwe poort van de dood. Ik hoop en bid dat hij nu in vrede bij God is. 

Rust zacht!