Ik moest de afgelopen dagen vaak denken aan Benoît Standaert, een Vlaamse benedictijn die een tijd als kluizenaar heeft geleefd. Zijn leefregel is: blijf waar je bent, sluit vrede met je beperkte bewegingsvrijheid, breng orde aan in je dag, doe op vaste momenten dezelfde dingen, wees mild voor jezelf en beheers je gulzigheid nu je het moet doen met je eigen ik. 

Daarom is zijn belangrijkste advies: laat het stil worden in jezelf en richt je op de ander, ook al is die op afstand. Dan zal je ontdekken dat je bevrijd wordt van je eigen ik en elke ochtend in dankbaarheid opnieuw geboren wordt in de geborgenheid van de Ander. Dat lijkt hoogdravend maar is het niet. Het kan een dagelijkse werkelijkheid zijn.

Het beste voorbeeld werd me geschonken een week geleden. Een oudere man belde me. Hij had van de artsen gehoord dat zijn dagen geteld waren en dat zijn leven bijna voorbij was. Zijn krachten namen zienderogen af. Hij moest al eerder in een gedeeltelijke lockdown, want hij kon niet meer dan zitten in een stoel en liggen op het bed in zijn huiskamer. Daar had hij altijd zicht op een foto van zijn overleden vrouw en op het licht van de Paaskaars. Daar richtte hij zich elke dag en elke nacht op de ander en op de Eeuwige die hem leven geven. En echt waar, zo werd hij elke ochtend wakker, met blij gemoed, alsof hij weer opnieuw geboren werd.

Ik ben naar hem toe gegaan en heb geluisterd naar zijn verhaal. En ik heb met eigen ogen gezien hoe je tot leven kunt komen op de drempel van de dood, alleen maar door te kijken naar een foto van je geliefde vrouw en naar het Licht van God. En elke dag bidt hij een Wees Gegroet tot Maria. Zo komt hij tot leven, als een voorbeeld voor ons allemaal.