Ze legt uit hoe belangrijk het is dat kinderen en jongeren dagelijks onderwijs krijgen maar ook dat ze hun sociale talenten blijven ontwikkelen binnen het grotere geheel van klassen, groepen en vriendenkring. Ik mijmer in mezelf dat ik deze visie deel en ik hoop dat er naar haar geluisterd wordt, ondanks de dreiging van de Britse variant van het virus.

Met mijn 65 jaar word ik in het publieke debat zelf voortdurend gerekend tot de kwetsbare ouderen die in maart aan de beurt zijn voor vaccinatie, maar in mijn dagelijks leven zie ik vaak kinderen die eigenlijk veel kwetsbaarder zijn. Misschien lopen ze minder risico voor het virus, maar in hun sociale ontwikkeling worden in deze maanden wel kraters geslagen.

Als ik thuis kom kan ik de woonkamer niet binnen want daar staat een tent, neergezet door mijn jongste kleinzoon. Voor het eerst sinds tijden speelt hij met een klasgenootje, vadertje en moedertje. Ze doen alsof de wereld om hen heen niet bestaat, voeren hele gesprekken, maken wandelingen door de kamer en zien mij niet staan. Ze leven in hun fantasie en kunnen dat doen omdat ze dit rollenspel niet in hun eentje hoeven te bedenken. Ze hebben elkaar, voor het eerst sinds maanden. Zo belangrijk is het dus dat kinderen groeien aan de ander. Daarom is school ook zo wezenlijk, voor hun eigen ontwikkeling als kostbare mens.

Hoe zeer dat waar is ervaar ik op woensdagmiddag en zaterdagochtend op een ijskoud veld langs de A27. Daar begeleid ik jongens en meisjes bij hun eerste stappen als voetballer. Dat doe ik samen met één van de vaders. We hebben bewust geen winterstop gehouden. Want bijna alles is voor die kinderen tot stilstand gekomen. Maar voetballen mag nog, zij het dat de ouders er niet bij mogen zijn. Ik geniet er met volle teugen van dat deze kinderen twee keer in de week in een georganiseerde groepsactiviteit samen mogen komen. Ook deze woensdagmiddag, het is feest ondanks de sneeuw en de regen.

Meer inspiratie vind je hier