In de tweede aflevering van de serie Mensenwerk rijdt wijkverpleegkundige Anne Elsinghorst in haar vaste routine langs twee van haar cliënten. Over haar ervaringen in de wijkzorg schrijft zij normaliter op haar blog.

Dit keer richt ze haar woorden direct aan Jac en Anita ‘Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om écht te luisteren en echt te horen schrijft Anne. ‘Al die verschillende mensen hebben mij leren inzien dat niet de ziekte of de handicap bepalend is voor hoe je gezondheid ervaart maar dat het erom gaat hoe je samen met je naasten in staat bent om ermee om te gaan’. 

Lees hier de brief die Anne schreef aan Anita en Jac:

"Mijn naam is Anne Elsinghorst en ik ben wijkverpleegkundige, inmiddels ruim 22 jaar.   Ik hou van mijn werk, van de ontmoetingen die ik heb in mijn wijk in Wijchen.   In die wijk maak ik dingen mee. Gebeurtenissen die me aan het denken zetten over de soms bescheiden en soms grote rol die ik speel in het leven van mensen.   Het is bijzonder om te ervaren hoe zij, allen met hun eigen verhaal, mij toelaten. Om vertrouwen te krijgen in een moeilijke fase van hun leven, waarin ze afhankelijk zijn van zorgverleners en dus soms ook van mij. 

  In de afgelopen jaren heb ik duizenden bezoekjes afgelegd in Wijchen,  Balgoy  en Alverna. Ik heb honderden mensen ontmoet. Soms waren die ontmoetingen kort en tijdelijk, soms langdurig en  blijvend.  Al die mensen hebben mij leren zien dat niet de ziekte of handicap bepalend is voor hoe je je leven ervaart.  Het gaat erom hoe je je leven opnieuw vorm weet te geven nadat ongeluk of pech je pad kruist.   Dat blijkt soms een enorme worsteling. Een worsteling waar ik getuige van ben, waarbij ik kan ondersteunen en waar ik deel van uitmaak.   

Zo ook jouw worsteling, Anita. Ruim drieënhalf jaar geleden werd jouw leven compleet onderuit geschoffeld door de diagnose schaamlipkanker. Er volgde een tijd van bestralingen, operaties en  ziekenhuisopnames. Een aaneenschakeling van teleurstellingen. Een zware tijd,  die nog altijd voortduurt.  En al die tijd heb ik jou, samen met mijn collega's, bij mogen staan.  Ik heb je geholpen met douchen, je wonden verzorgd, antibiotica en sondevoeding toegediend en je geleerd hoe je zelf je stoma moet verzorgen.

Ik heb geluisterd naar je verdriet, je frustraties, je angst, je boosheid én je hoop.  En als ik dan de deur achter me dichtdoe, dan denk ik te zien dat je je die dag, ondanks alle ellende, weer een klein beetje beter voelt.    Daar bedank je me  dan  voor.  Een oprecht bedankje.   Een bedankje waaruit blijkt dat ik jou, ondanks soms ook mijn gevoel van onmacht, heb kunnen helpen.  Door dat bedankje voel ik dat ik ertoe doe. Dat ik iets voor je beteken. En nu bedank ik jou voor wat je mij hebt geleerd. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om écht te luisteren, om écht te horen. 

Jouw verhaal Jac, is een heel ander verhaal. En mijn zorg voor jou een heel ander soort zorg. In 2010 ontmoette ik je voor het eerst. Ik kwam toen niet voor jou, maar voor je vrouw, Annie. Ze was ernstig ziek en had zorg nodig. Jij en je kinderen deden veel zelf. En dat beetje wat jullie niet konden, dat deden wij.  

In 2018 kregen ik opnieuw een telefoontje. Dit keer had jij zorg nodig. Je had een wondje aan je been. Zorgelijk, want na de amputatie van je andere been was dit been extra belangrijk geworden. En nou zorg ik samen met mijn collega’s voor dat been. Voor jou is dat vertrouwd. Het zijn vaak nog dezelfde collega’s als in 2010. Voor mij ben jij ook vertrouwd. Ik ken je, je verleden en je netwerk. Ik weet wat je belangrijk vindt. En ik weet wat je mist, vooral nu in coronatijd. Eenzaamheid ligt op de loer. Gelukkig gaan we de lente in, zodat je weer met je scootmobiel de dijk op kunt. 

De ontmoetingen die ik heb met Anita en Jac en met talloze anderen zijn bijzonder. Omdat ik graag wil laten zien hóe bijzonder, schrijf ik op blogzuster.nl. De verhalen die ik schrijf zijn  fantasie, maar wel gevoed dóór al die ontmoetingen in de wijk.  Ik hoop hiermee mijn liefde voor mijn vak en voor de veerkracht van de mensen in mijn wijk te kunnen overbrengen. 

Anne Elsinghorst,  De Blogzuster"