Wat als je pijn in je hart durft toe te laten? ‘Dan ontstaat er compassie en zachtheid’, zegt rebalancer Lisette Thooft. Door een slechte jeugd werd ze gedwongen om haar eigen pijn onder ogen te zien. In De verwondering opent ze met Annemiek Schrijver de schatkist van een gebroken hart.
Lisette Thooft is rebalancer. ‘Samengevat: ik masseer mensen en dan gaan ze huilen.’ Het doel is om meer te gaan voelen, legt Lisette uit aan tafel bij Annemiek. ‘Je moet gaan voelen hoe pijnlijk het is om een normaal mens op aarde te zijn.’
Ze schreef een boek over zelfvergeving: Jezelf vergeven (voor alles). ‘Dat betekent: ontspannen in de realiteit, in het besef dat je een feilbaar mens bent. Dat is pijnlijk’, geeft Lisette toe, ‘maar als ik mijn hart door die pijn laat breken, kan ik daar langzaam in ontspannen. En dan maakt mijn hart compassie van de pijn.’
Leven op planeet pijn
Ons hart moet gebroken worden, verkondigt Lisette dus. ‘Maar breken betekent niet: het moet kapot. Het betekent dat je hart open moet. Het moet opengebroken worden.’ In haar praktijk komt ze continu spierspanningen rondom het hart, het middenrif en de onderrug tegen.
‘Die banden hebben wij aangelegd om te zorgen dat ons hart niet breekt.’ Er is namelijk heel veel pijn op onze planeet. Maar dat moeten we juist erkennen, vindt Lisette: ‘Dit is planeet pijn. Wil je geen pijn? Dan moet je hier niet zijn.’
Seks, drugs en rock 'n roll
Lisette werd al jong geconfronteerd met pijn. Haar moeder had in een jappenkamp gezeten en haar vader groeide op zonder vader. ‘Dat ging dus niet goed. Het was één al kou: emotionele verwaarlozing.’ Daarna kwam een periode van flink losgaan: ‘Seks, drugs en rock ’n roll – heerlijk!’
Totdat ze zelf moeder werd, want dat viel niet mee. ‘Ik wilde wel een perfecte moeder zijn, maar ik had geen idee hoe het moest.’ Uiteindelijk was de ontmoeting met rebalancing een kantelpunt.
Van pijn naar kracht
Het thema pijn brengt Lisette ook bij de christelijke traditie, waarin lijden een grote rol speelt. Een tekst uit het bijbelboek Job leert haar dat wij de oorzaak van alle pijn nu nog niet begrijpen, ‘maar ooit zien wij van aangezicht tot aangezicht.’ Dat goddelijke perspectief ontroert haar.
‘De pijn is eigenlijk een gesloten schatkist. En je hart kan daar compassie van maken, als je het laat breken.’ Dat breken klinkt hard, maar het levert juist zachtheid op. ‘Je diepste wond wordt je grootste kracht’, besluit Lisette.
Niks missen van De verwondering?
Schrijf je dan in voor de KRO-NCRV inspiratienieuwsbrief
