Jaren lagen de dagboeken van haar overleden moeder bij Mirjam op zolder. Pas toen ze zelf moeder werd, had ze de moed om de dagboeken ook echt te gaan lezen. Uit die dagboeken sprak de stem van een vrouw die diep verlangde naar liefde en warmte, maar gevangen zat in haar huwelijk. 

Een eenzaam kind

‘Een lief woordje en teder gebaar is genoeg voor mij om weer nieuwe kracht te krijgen,’ schreef haar moeder. ‘Maar het tegendeel is waar. Niets is erger dan eenzaam te zijn met iemand waarmee je het leven deelt.’

Mirjam herinnert zich hoe ze als kind probeerde haar ouders met tekeningen te laten stoppen met ruziemaken. ‘Ik was heel braaf, maakte mijn huiswerk altijd goed, lachte altijd. Maar ondertussen was ik heel eenzaam vanbinnen.’

Loslaten en voelen

Door de dagboeken te lezen, ontdekte ze een ander beeld van haar moeder dan ze had meegekregen. ‘Ik wist altijd dat het beeld niet klopte, maar ik moest erin meegaan, want anders overleefde ik niet.’ Het schrijven van het boek over haar moeder, Mama wil weg, werd een vorm van heling. ‘Ik kon gaan rouwen toen ik die dagboeken las. Ik moest gewoon voelen.’

Ze leerde dat openheid ook de weg is naar herstel. ‘Alles in je lichaam is opgeslagen. Als je dat loslaat en doorvoelt, is dat heel bevrijdend.’ 

Beluister deze aflevering als podcast

Het roer om

Inmiddels is Mirjam tijdelijk gestopt als journalist. Ze besloot haar leven na het schrijven van het boek over een andere boeg te gooiden. Ze gaat een bed & breakfast beginnen en volgt een opleiding in ayurvedische massage. ‘Sinds ik die innerlijke criticus het raam uit heb gegooid, gaat het veel beter.’

‘Ik geloof dat de keten van pijn doorbroken kan worden,’ zegt ze. ‘Het hoeft niet altijd een herhaling te zijn. Ik heb geleerd: leef met lef.’

Stream deze aflevering op NPO Start