Voormalig journalist Tim Overdiek vertelt in De verwondering over de impact van verlies op zijn leven. Als dertienjarige verloor hij zijn vader. Het raakt hem nog altijd als hij erover spreekt. ‘Dat is het open hart wat zich meldt.’ 

Later verongelukte zijn vrouw Jennifer, ze was pas 41 jaar. ‘De dood is pijn, letterlijk. Vier maanden na de dood van Jennifer voelde ik steken in mijn hart.’ Tim moest zijn leidinggevende positie bij de NOS opzeggen om er te zijn voor hun twee jonge zoons. 

Wie zijn wij eigenlijk?

Het zette hem aan het denken: ‘Wie zijn wij en wat doen we eigenlijk op deze aardkloot?’ Tim besloot therapeutisch coach te worden. ‘Ik dacht dat ik wel wist hoe het leven in elkaar zat, maar op dag twee van de opleiding begreep ik: ik weet helemaal niets.’ 

In zijn werk als journalist was hij al geïnteresseerd in verliezers. ‘De sporter die vierde wordt, nét geen medaille.’ Ondertussen luistert hij als therapeut nog steeds naar verlieservaringen. Het enige verschil? ‘Als journalist luister je met je hoofd, als therapeut met je hart.’

Tim leerde dat - luisteren met het hart - door zijn ware gezicht te tonen. ‘Laat de maskers vallen, toon wie je werkelijk bent.’ Niet alleen als mens, maar ook specifiek als man. ‘Man zijn is niet eenvoudig. Man-zijn vraagt om eerlijk-zijn naar jezelf, en weten dat er veel meer is dan macht.’

De zachte kracht

Hij maakte kennis met de zachte kant van zijn masculiene kracht. ‘Macht moet worden ingewisseld voor wat ik noem: kracht. De zachte kracht. De masculiene energie, waarin je van je hoofd hebt af te dalen naar je hart.’ En Tim is nog altijd bezig zichzelf te ontdekken. ‘Rustig bij mezelf te landen, en eigenlijk soms gewoon niets te doen.’

Wat blijft er dan over als alle maskers wegvallen? ‘De man die durft te zijn, dat is blijvend. De betrouwbaarheid. Het erkennen dat ik het ook niet weet.’ Dat niet-weten is bevrijdend, opwindend zelfs. Wees daarom niet al te bang om fouten te maken, geeft Tim de kijker mee. ‘Voor een leuk leven: blijf fouten maken.’