Ellen Deckwitz wordt ieder jaar belaagd door een depressie. Humor en zelfrelativering helpen haar zo min mogelijk last te hebben zichzelf, vertelt ze in een nieuwe aflevering van De Verwondering.
Ellen Deckwitz is gelauwerd dichter, theatermaker en columnist. In haar gedichten is de dood nooit ver weg. Voor Deckwitz is het bestaan een gegeven: ‘ik loop hier ongevraagd rond en kom hier niet levend vandaan.’
Elk jaar wordt ze belaagd door een depressie. Ze ziet het als haar bestemming om in leven te blijven, zo min mogelijk last te hebben van zichzelf, en er te zijn voor anderen. Iedere keer opnieuw merkt ze dat het leven toch dragelijk blijkt te zijn. Humor en zelfrelativering helpen daarbij.
De inspiratietekst van Ellen Deckwitz
Bij de rand
Maar hij wilde het zo graag
dus ik kuste hem,
het water kloste al op zijn enkels kant,
het soort waarvan vitrage wordt gemaakt.
hij liet zich zakken in het water
luchtkralen regen zich aaneen
en ook de zon ging onder
ik bleef nog heel lang achter
op het strand. Tot mijn rug begon te jeuken
ik dacht nu komen vast mijn vleugels door.
- Ellen Deckwitz, uit: De steen vreest mij
Opstaan. En rol die grasmat van je af.
Wat sliertjes ziel in je haren, ik strijk ze
weg gelijk aarde, maak er leeslinten van.
Leg ze in je album, tussen de kliekjes
waarop licht brandt dat nooit oplaait.
En ik wrijf een steentje uit je oogkas
en ik wrijf je voeten warm. En ik wrijf
een steentje uit je album
en ik sla je vel dan om.
- Ellen Deckwitz, uit: De steen vreest mij
Praten over zelfdoding?
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113
