Van kinds af aan worstelt gelauwerd dichter, theatermaker en columnist Ellen Deckwitz met somberheid en de existentiële twijfel van het leven. De kleine Ellen houdt zich al bezig met grote vragen als: Waarom hebben mijn ouders ervoor gekozen om mij te krijgen?

Als Ellen ouder wordt, wordt ze regelmatig geteisterd door zware depressieve fases die haar volledig afmatten. ‘Depressie is het verdwijnen van toekomst, van zin hebben in dingen en vooral het uitzien naar dingen’, vertelt Ellen openhartig in De verwondering. ‘Je wordt zo mat dat zelfs doodgaan geen optie is, want het maakt je toch niks uit.’

Uit de kist komen

Tegenwoordig spreekt Ellen vrijuit over haar depressies, maar dat was vroeger wel anders. Om haar familie niet tot last te zijn hield ze haar mond over haar mentale uitdagingen. 

Maar als Ellen zich begint af te vragen waarom ze zichzelf nog langer in leven houdt, besluit ze ‘uit de kist te komen’ en eerlijk te zijn over haar worstelingen. “Toen heb ik mijn vader gebeld en zei ik: ‘Pap, het spijt me maar ik wil niet leven. Ik zie het nut niet’”, vertelt ze tegen Annemiek Schrijver.

Beluister deze aflevering als podcast

Te hoge eisen

Ellen merkt op dat steeds meer mensen last hebben van depressie en overprikkeling. Dat doet haar twijfelen aan de manier waarop onze samenleving is ingericht. 

‘Ik denk dat er iets mis is met de samenleving en de eisen die ze stelt aan de mensen. We leven in een tijd waarin we massaal medicatie nodig hebben om te functioneren. Misschien is onze samenleving niet vol te houden als je het nuchter zou doen.’ 

Een nieuwe werkelijkheid

Toch zijn er altijd nog ‘vonkjes’ in de duisternis, waardoor het leven de moeite waard blijkt. Humor, zelfrelativering en, niet in de laatste plaats, taal. ‘Met taal kun je een nieuwe werkelijkheid creëren, waardoor de werkelijkheid waarin je je bevindt dragelijker wordt.’ 

Stream deze aflevering op NPO Start