Een kleine beweging naar een ander maken, kan van grote betekenis zijn. Vooral in deze donkere dagen van dit -voor vele mensen- moeilijke jaar. In de Protestantse Gemeente Sleen deden kinderen mee aan het ‘engelenproject’, waarbij kinderen engeltjes maakten voor dorpelingen die wel een lichtpuntje kunnen gebruiken. Indy Baly (11) bracht een engeltje naar Marcha Neijmeijer, een vrouw die zich nog steeds voor anderen inzet, ondanks dat ze zelf ziek is.

Indy belde aan bij Marcha, met in haar hand een engeltje van bijenwas. Het is gemaakt door imker Jouke Hordijk uit Sleen. Vanwege corona konden er minder kinderen in de kerk bijeenkomen om te knutselen, daarom was vanuit de kerk een oproep aan alle dorpelingen om ook een engeltje te maken.

Engeltje

Marcha: ,,Het raakte me heel erg. Niet alleen dat engeltje, ook dat Indy er stond. Het is zo’n spontaan en leuk kind. Die warmte deed me erg goed.” Aan het engeltje hing een kaartje met de tekst: ‘Een engel is iemand die God zomaar in je leven brengt, onverwachts en onverdiend, om -als het heel donker wordt- weer een paar sterren aan te steken’.

De protestantse gemeente vond dat Marcha Neijmeijer (61) wel een engeltje kon gebruiken. Marcha is sinds een jaar pastoraal medewerker bij de Protestantse Gemeente Sleen. Ze werkte zevenendertig jaar als verpleegkundige, maar dat werk kan ze nu niet meer doen. Zes jaar terug werd Marcha getroffen door een herseninfarct en drie jaar geleden bleek ze ook nog een zeldzame bijnierziekte te hebben. ,,Ik zie er heel normaal uit, ik ben ook normaal, maar je ziet niet dat ik ziek ben, bedoel ik.” Dat aan de buitenkant niet zichtbaar is dat Marcha ziek is, is naar haar zeggen weleens lastig.

Onbegrip

,,Mensen begrijpen niet waarom ik niet werk en dan krijg ik soms onnozele opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Dan vroeg iemand: ‘Goh, werk je niet?’ Dan antwoordde ik: ‘Nee, ik ben afgekeurd.’ Dan reageerde de ander: ‘O, maar je laat wel je hond uit.’ Mensen bedoelen het niet verkeerd, maar het doet wel pijn.” Marcha voelde zich door die opmerkingen niet gezien. ,,Ik heb nu meer geaccepteerd dat mensen het soms niet begrijpen, in hoeverre dat kan natuurlijk.”

Marcha moest soms dagen op de bank liggen, omdat kleine activiteiten haar al volledig uitputte. Het was voor Marcha een rouwproces. ,,Ik moest loslaten wie ik was en wat ik altijd kon.” In het begin van dat proces liep Marcha vast. Daarom zocht ze hulp van een psychotherapeut.

,,Er was een moment waarop ik zo verdrietig was, -mijn spieren waren volledig verslapt door de bijnierziekte- en toen dacht ik: als er nu iemand komt die zegt 'Je mag weg, het is klaar', dan had ik dat gedaan. Feit dat er iets was waardoor ik door wilde met leven, wil voor mij zeggen dat kracht niet uit mezelf komt.” 

Marcha haalde in die tijd veel steun uit haar geloof, en nog. ,,Wat mij overkwam, gebeurde niet zomaar. Niet dat God wilde dat ik ziek werd, maar nu is er wel een kans goede dingen te doen.” Marcha kwam meer tot zichzelf toen ze stappen terug moest doen. Op een gegeven moment kon ze weer wat meer. ,,Sinds vorig jaar ben ik pastoraal medewerker bij mijn kerk. Ik bezoek mensen, ik kan me om hen bekommeren. Dit werk kan ik in mijn tijd en op mijn tempo doen. Daar ben ik heel blij mee.” Ze wil er graag voor andere mensen zijn. ,,Fijn om échte gesprekken met mensen te voeren, ook al blijft het soms bij een kopje koffie, maar ook dat kan helpen.”

Herseninfarct

In februari dit jaar kreeg Marcha nog iets te verwerken, ook haar moeder (87) kreeg een herseninfarct. Haar moeder was altijd goed gezond. ,,Ze heeft veel kracht verloren, ze is geestelijk achteruitgegaan.” Haar moeder had altijd oog voor anderen. ,,Ze had altijd bemoedigende woorden klaar en ze had vertrouwen in het leven. Natuurlijk heeft ze het ook weleens moeilijk gehad, bijvoorbeeld met het overlijden van mijn vader. Maar ze was altijd met andere mensen bezig en ja, dat is er bij mij met de paplepel ingegoten. Ik groeide op in een christelijk gezin en dan rol je daarin. Wat mijn ouders voor anderen deden, bleef me bij, je treedt dan in hun voetsporen.”

Helpen

Nu Marcha niet meer werkt, heeft ze tijd om er voor haar moeder te zijn. ,,Dan denk ik toch dat het zo moest zijn. Ik weet hoe belangrijk het is dat ze nog geestelijk geprikkeld wordt. Nadat ze een herseninfarct had gehad, ging ik elke dag langs, door de tuin haar slaapkamer in, zodat ik in de rest van het huis niet hoefde te komen, dat was beter gezien het coronavirus. Ik liet haar dan bijvoorbeeld schrijven.”

En na dit turbulente jaar mocht Marcha een engeltje van Indy ontvangen. Het ‘engelenproject’ spreekt Marcha erg aan. ,,Vooral omdat ik me nu dus wel erg gezien voel en dat raakt me.” Ook vindt ze het mooi dat kinderen bij dit project betrokken zijn. ,,Je geeft ze handen en voeten aan het christen zijn, dat is natuurlijk best lastig op die leeftijd, maar nu zijn zij in feite kerstengeltjes. Het is goed dat ze stilstaan bij andere mensen.”

Kerst is voor Marcha stilstaan bij het wonder van de geboorte van Jezus. Ze wil altijd naar de kerk met Kerst, hoe dat dit jaar gaat, weet ze nog niet. Ze wil het vooral klein vieren. ,,Ik wil dat het puur blijft."