Je timmert succesvol aan de weg, maar dan loopt het anders dan je had verwacht. Er knapt iets: kritiek die alsmaar door je hoofd blijft spoken, een ander die voor jou besluit dat je je carrière niet kunt voortzetten (hoe jij het voor ogen had) of …, hoe ver ga je? We spreken met jongeren die hun verhalen met ons willen delen.
Even voorstellen…
"In het dagelijks leven ben ik werkzaam als spreker, coach, onlineondernemer en schrijver. Dat is wat ik nu doe", begint Judith (34) wanneer ze zich voorstelt. Tot haar 27e is ze namelijk advocaat op de Zuidas. "Ik kwam erachter dat ikzelf, maar ook veel mensen om mij heen rond dezelfde leeftijd, de lat hoog leg." Ze loopt tegen de lamp, wat gebeurde er precies?
Neem ons mee terug naar dat moment…
"Het was eigenlijk een heel feestelijke dag, we hadden een grote overname gedaan", vertelt Judith. Maandenlang werkt ze, samen met collega’s aan een zaak, die op die bewuste dag wordt afgerond. "Alle partijen kwamen naar kantoor om hun handtekening te zetten onder het contract. Dat was ook het enige wat er die dag nog moest gebeuren."
Er knapte iets in mijn hoofd
Nadat de champagneglazen hebben geklonken, gaat het aan het eind van de middag mis. "Ik was mijn tas aan het inpakken om naar huis te gaan met de gedachte: 'nu is het even iets rustiger, ik ga lekker naar huis, uitrusten.' Op dat moment komt mijn leidinggevende euforisch mijn kamer binnenlopen en zegt: 'Judith, weet je nog die zaak waar we laatst een voorstel voor hebben geschreven? We kunnen meteen door, ga zitten'. Toen knapte er iets in mijn hoofd."
Er volgt een paniekaanval. "Ik moest heel hard huilen en viel op de grond. Tegen mijn leidinggevende zei ik ondertussen dat ik door mijn rug ging." Judith begint te hyperventileren en haar leidinggevende loopt in een schrikreactie de kamer uit. "Hij heeft mij alleen gelaten met een collega. Zij zette me op een bureaustoel en heeft een glas water voor me gehaald. En uiteindelijk een taxi voor me besteld."
Op dit moment wist ik: dit gaat niet helemaal goed…
Bij thuiskomst ligt Judith dagenlang op bed. "Ik dacht: ik moet slapen, want ik ben gewoon heel moe. Het gebeurde op een donderdag en toen heb ik vrijdag, zaterdag, zondag alleen maar op bed gelegen." Na een paar dagen komt het besef dat het niet goed gaat. "Die maandag moest ik weer naar kantoor, maar dat kon niet. Ik kreeg mijn lichaam niet uit bed."
Tijdens Judiths eerste bezoek aan de huisarts, lukt het haar niet in woorden uit te brengen wat er aan de hand is: "Ik was zo moe en overvallen door alles, ik kon alleen maar huilen". Ze vraagt aan de dokter: "Wat moet ik nu doen? Want dit is niet goed." Waarop het advies van de huisarts luidt: "Jij moet even helemaal niks, je moet naar huis gaan en uitrusten. Je hebt veel te veel van jezelf gevraagd."
Hoe reageerde je op deze situatie?
"Ik vond het vreselijk. Je hebt het gevoel dat je faalt, dus je schaamt je", vertelt Judith. Vooral de eerste twee maanden heeft ze het er moeilijk mee: "Het was echt een gevecht met mezelf, omdat ik het niet kon accepteren maar ik moest me er wel aan overgeven, want ik kon niks."
Op het moment dat Judith in een burn-out raakt, is ze 27 jaar. "In de tien jaar daarvoor, vanaf het moment dat ik ging studeren, ging ik alleen maar door, door, door. En meer en beter en hoger." Op een gegeven moment bereikt ze een punt, waarop ze zich afvraagt: "Hoe kan het dat ik mijzelf zo heftig heb toegetakeld?"
Omgaan met deze tegenslag deed ik zo…
"Best veel mensen die in een burn-out houden zich bezig met het weer aan de slag kunnen," vertelt Judith. Zelf heeft ze dat niet, op het punt dat ze zich beter begint te voelen, maakt ze de afspraak met zichzelf alleen nog keuzes te maken die passen bij haar. "Ik wist heel goed: ik wil niet terug de advocatuur in."
Na dertien maanden begint Judith weer met werken. "Ik zocht een baan waar ik met plezier naartoe kon fietsen, voldoende verdiende om mijn huur te betalen en waarbij ik zelfvertrouwen kon krijgen." Ze begint als administratief medewerker op de HR-afdeling van een startup. Door reacties als 'maar dit is beneden je niveau', laat ze zich niet tegenhouden. "Ik dacht alleen maar dit is helemaal te gek, hier ligt de lat niet zo hoog en ik kan om vijf uur gewoon naar huis. Ook kwam ik er hier achter dat ik het tof vind om mensen te begeleiden als ze vastlopen."
Blijkbaar heb ik dit nodig gehad om mezelf beter te leren kennen
Wat zou ik achteraf anders gedaan hebben?
Bij het stellen van deze vraag, is Judith even stil en dan antwoordt ze: "Ik denk eigenlijk helemaal niks." Het heeft volgens haar zo moeten lopen. "Er is geen moment wat ik kan aanwijzen, waarop ik het anders had kunnen doen", vertelt ze. Haar burn-out is het resultaat van een opeenstapeling van jaren waarin ze de lat te hoog voor zichzelf heeft gelegd. "Blijkbaar heb ik dit nodig gehad om mezelf beter te leren kennen en wat ik belangrijk vind in het leven."
Inmiddels is Judith voor zichzelf begonnen. "Ik ben ooit heel erg tegen de lamp gelopen en kwam erachter dat we ons allemaal niet zo bewust zijn waar onze grens ligt. Dat is het thema waar ik me nu mee bezighoud." Als coach schrijft en spreekt ze over mentale gezondheid waarbij ze zich voornamelijk richt op mensen die kampen met burn-out klachten. "De boodschap die ik wil uitdragen, is dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen."
