De Heilige Faraïldis oftewel Veerle (+750) is patrones van Gent en enkele kleinere Vlaamse plaatsen; zij is tevens patrones van kleine dieren en wordt aangeroepen voor huiselijke vrede.

'Veiligheid onderweg'

'Faraïldis', ook wel 'Pharaïldis', is een Germaanse naam, samengesteld uit fara en ildis. 'Fara' betekent zoveel als 'gaan', 'reizen', en 'onderweg zijn', er kan daarbij aan ons huidige woord 'varen' gedacht worden. '-Ildis' is afgeleid van 'hild', dat 'schild', 'bescherming', en 'beschutting' kan betekenen. Faraildis betekent dus zoveel als 'veiligheid onderweg'.

Veerle

In de zuidelijke Nederlanden, en dan met name in Vlaanderen, is een Nederlandse variant van Faraïldis in gebruik: Veerhilde of Veerle.

Veerle van Gent

Sint Veerle van Gent, maagd, is patrones van Gent en enkele kleinere Vlaamse plaatsen. Veerle van Gent leefde in de achtste eeuw na Christus. Haar sterfdatum moet omstreeks het jaar 750 gelegen hebben. Reeds kort na haar dood werd ze vereerd: de oudste bewaarde berichten dateren uit de negende eeuw. De relieken van de Heilige Veerle bevinden zich grotendeels in de Sint-Baafskathedraal te Gent. Haar feest wordt gevierd op 4 januari.

Amalberga van Maubeuge

Veerle van Gent zou een dochter zijn van de Heilige Amalberga van Maubeuge (+ ca 690) en van Theodorik , zoon van koning Childebert.

Trouwe Maagd

De legende wil dat Veerle werd uitgehuwelijkt aan een zekere Guido. Veerle wenste zich evenwel als maagd aan God te wijden en het huwelijk bleef kinderloos. Guido kon dit moeilijk verkroppen. Hij werd gewelddadig en gemeen. Toch bleef Veerle hem op haar manier trouw. Toen Guido namelijk na een val van zijn paard met gebroken armen, benen en neus werd thuisgebracht, bleef zij hem uit liefde tot God en tot de naaste liefdevol verzorgen. Na de dood van Guido wijdde Veerle zich geheel aan God, in een leven van eenvoud, boete en gebed. Het is vanwege haar trouwe zorg voor haar gewelddadige echtgenoot dat de Heilige Veerle wordt aangeroepen voor huiselijke vrede.

Stenen broden

Sint-Veerle wordt vaak afgebeeld met drie broden. Eens zou zij namelijk bij een rijke vrouw om brood gebedeld hebben. De vrekkige vrouw had drie broden in huis, maar wilde niets geven. Ze pochte: "Ik heb echt geen brood in huis. Ware het wel zo, nou, dan mocht het ter plekke in steen veranderen." Dat gebeurde: en niet alleen de drie broden van dat moment veranderden in steen, al het brood dat de vrekkige dame in haar bezit kreeg zou steeds verstenen. Zo werd ze gestraft met de hongerdood.

Gans

Veerle van Gent wordt ook wel afgebeeld met een gans. De legende wil namelijk dat zij eens in de wintertijd in het open veld een troep ganzen zag rondscharrelen. Vol zorg bood ze de dieren onderdak in haar schuur. Toen ze op een dag in de Kerk was, stal een boer een gans. Met enkele vrienden at hij het dier op. Bij thuiskomst ontdekte Faraildis het gemis. Ze liet de restanten van de gans verzamelen, legde de botjes en veertjes bijeen en zie: er vloog een levende gans op. Vanwege deze legende is Veerle patrones van kleine (huis)dieren.

Sterk verhaal

In het jaar 2001 beleefde een Nederlands stel iets opmerkelijks. Op vakantie in Gent staken de man en de vrouw in de Sint-Baafskathedraal een kaarsje op voor de gezondheid van hun nog ongeboren kind. Daarna streken ze op een terrasje neer, waar ze spontaan de beslissing namen om het kind, mocht het als meisje ter wereld komen, 'Veerle' te noemen. Dit niet omdat ze ook maar iets wisten van de heilige Veerle, maar gewoon: omdat Veerle een mooie naam was, die helemaal paste in de aangename 'Vlaamse sfeer' van de vakantie. Het werd inderdaad een meisje, te vroeg geboren, maar gezond. Welnu: bij de doop van het meisje vertelde de priester aan de verbouwereerde ouders de geschiedenis van de heilige Veerle van Gent. De ouders hadden op hun beurt een verrassing voor de priester: hun kindje was namelijk uitgerekend om ter wereld te komen precies op de 4de januari ... de feestdag van de heilige!