De heilige Franciscus de Hieronymo (1642-1716) was een jezuïet die als prediker en zielzorger werkte in Napels.

Francesco de Hieronymo werd op 17 december 1642 geboren in Grottaglie bij Taranto (Apulië, Zuid-Italië). Als kind bezocht hij een school van de theatijnen. Vanaf 1659 studeerde hij filosofie aan het jezuïetencollege van Taranto. In 1665 vertrok hij voor verdere studie naar Napels en werd het jaar daarop priester gewijd.

In 1670 besloot Francesco alsnog toe te treden tot de Sociëteit van Jezus. Na een jaar noviciaat in Napels werd hij naar het bisdom Lecce gestuurd om er retraites te leiden en te assisteren bij de volksmissies. In 1674 keerde hij naar Napels terug om er theologie te studeren. Na zijn afstuderen in 1676 werkte hij in Napels als zielzorger. Hij verzocht de generaal-overste van de jezuïeten echter hem als missionaris naar Japan te sturen. Maar die zei hem dat Napels zijn missiegebied was.

In zijn apostolaat kwam hij op voor de belangen van arbeiders, sprak hij de slaven op de galeischepen moed in, verzorgde hij de zieken, bezocht hij de gevangenen, bekommerde hij zich over prostituees en preekte hij op straten en pleinen.

Na zes jaar kwam hij in conflict met diocesane clerici. Die vroegen zich af of iemand die zo vaak met de grootste zondaars omging, wel geschikt was om retraites voor priesters en kloosterzusters te leiden. De aartsbisschop besloot daarop pater De Hieronymo’s werkveld te beperken tot de biechtstoel. Na verloop van tijd zag de aartsbisschop in dat hij zich had vergist, waarop hij het preekverbod introk.

Daarna kwam De Hieronymo in conflict met zijn eigen provinciaal-overste, omdat die vond dat hij teveel buiten de jezuïetenorde om deed. Het gevolg was dat De Hieronymo bij alles wat hij wilde ondernemen eerst toestemming moest vragen aan de provinciaal, die hem dat vaak weigerde. Toen de provinciaal pas in 1694 inzag dat hij fout zat, legde hij De Hieronymo geen strobreed meer in de weg.

Vanaf 1702 was hij ook steeds voor een half jaar buiten de stad Napels werkzaam als rondtrekkende prediker. Dat zou hij de komende veertien jaar blijven doen.

In het voorjaar van 1716 werd hij geveld door pleuritis. Op 11 mei stierf hij aan de gevolgen van deze pijnlijke longvliesziekte. Hij werd begraven in Napels.

Pater Francesco de Hieronymo werd in 1806 door paus Pius VII zaligverklaard. Paus Gregorius XVI canoniseerde hem in 1839. De jezuïetenorde gedenkt hem jaarlijks op 2 juli samen met Jean-François Régis en Bernardino Realino.

Na de Tweede Wereldoorlog werd zijn stoffelijk overschot overgeplaatst van Napels naar de jezuïetenkerk van Grottaglie, de geboortestad van Sint-Franciscus de Hieronymo.