Angelique is vrijwilliger in één van de Ronald McDonald huizen en staat klaar voor ouders die daar verblijven om in de buurt van hun zieke kind te zijn. Ambassadeur Yvon Jaspers spreekt met Angelique over haar werk als vrijwilliger. 

Zelf meemaken om te begrijpen 

De ziekte van Angeliques zoon Ian heeft enorme impact op het gezin. Angelique: ‘Ian kon als bijwerking van de toegepaste medicatie de boel kort en klein willen slaan puur uit woede. Ook had hij extreme vreetbuien. Als hij naar het ziekenhuis moest voor een beenmergpunctie, werd hij de eerste keren in de houdgreep gehouden ondanks dat hij Dormicum kreeg. Nadat het een keer echt fout was gegaan werd hij de keren daarop onder narcose gebracht met Propofol.’ 

Ian is gedurende zijn ziekte en behandeling doodziek en vaak kotsmisselijk. Ook heeft hij last van stemmingswisselingen. Angelique stopt met werken, omdat het niet te combineren is met de ziekte van haar zoon. ‘Ik was gewoon niet in staat om mijn werk te doen’, vertelt ze hierover. Angelique wil wel nuttig bezig blijven en besluit vrijwilligerswerk te zoeken. 

Onmisbare vrijwilligers 

Voor het Ronald McDonald Kinderfonds zijn vrijwilligers onmisbaar. En Angelique is er hier dus één van. Angelique: ‘Doordat ik weet hoe het is om een kind te hebben dat ziek is, is het makkelijker om andere ouders te begrijpen.’ 

Inmiddels werkt Angelique al vijftien jaar voor het kinderfonds in Amsterdam, waarvan eerst twaalf jaar in het VU-huis en sinds drie jaar in Huis Emma en in de Huiskamers in het Emma kinderziekenhuis. Elke donderdagmiddag draait ze een dienst van vier uur. Ambassadeur van het Kinderfonds Yvon Jaspers gaat met Angelique in gesprek over haar werk en wat het haar brengt. 

Yvon: Hoe gaat het nu met je zoon?

Angelique: ‘Goed, Ian is gezond en inmiddels 23 jaar. Voor ons als ouders is het zwaarder. Hij leeft door, maar wij denken er nog veel aan terug. Mensen zeiden wel eens: Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Daar werd ik echt woest van.’

Waarom wilde jij bij het Kinderfonds vrijwilliger worden?

Angelique: ‘Helaas weet ik ook hoe het is om een ziek kind te hebben. Ik besloot mijn werk als juf te laten rusten, omdat ik niet voldoende aan de kinderen kon geven. Ik kon niet goed omgaan met simpele gevallen zoals een broodtrommel die kwijt was. Waar maak je je dan zorgen over? 

Daarom vond ik het ook niet eerlijk om dat werk te blijven doen. Maar ik wilde wel graag íets doen, mezelf nuttig maken. Toen kwam ik de advertentie van het Kinderfonds tegen. Dat voelde meteen goed.’

Je hebt het zelf zo diep gevoeld hoe het is om een ziek kind te hebben, kijk je daardoor anders naar de ouders die in de huizen logeren? 

Angelique: ‘Ik zie het vooral aan hoe ouders binnenkomen. Of ze zijn afgepeigerd of niet. Hebben ze goed of slecht nieuws gehad? Je leest dat beter. Je kunt met een klein gebaar duidelijk maken dat je er voor ze bent. Het ligt eraan hoe ouders binnenkomen. Soms is het zo heftig dat je ervoor kiest om hen met rust te laten. Soms vraag ik of ze iets te drinken willen.’

Zijn er momenten die je bijblijven als je naar huis fietst?

Angelique: ‘Ik voel vaak verdriet. In de huiskamer van het ziekenhuis liep ik een keer op de gang en ik hoorde een oerkreet van een moeder. Toen wist ik: dit is foute boel. Zo’n gevoel neem ik mee naar huis. Er zijn gelukkig ook gevallen waarbij het wel goed gaat. Gezinnen die van overzee komen en een jaar in een huis verblijven. Uiteindelijk keren ze terug naar hun huis met een gezond kind.’ 

Doet dit werk je niet herinneren aan de moeilijke periode die je met Ian mee hebt meegemaakt?

Angelique: ‘Voordat ik begon, ben ik eerst een aantal keer teruggegaan naar het AMC (waar Ian werd behandeld, red.) om te kijken hoe dat voelde. Ik kwam een aantal mensen tegen die er ook al werkten toen mijn zoon daar behandeld werd. Ik ben over de afdeling gelopen om te kijken waar het mij zou aanvliegen. Af en toe heb ik nog een moeilijk moment.’

Wat brengt dit werk jou persoonlijk?

Angelique: Ondanks dat ik het verdriet van de ouders voel, krijg ik een goed gevoel van mijn werk. Het is heel dankbaar werk. We komen als vrijwilligers allemaal met één doel en dat is de gastvrijheid voor de ouders.’