Na het overlijden van haar man belandde journalist Pauline Weseman in een geloofscrisis. Aan Annemiek Schrijver vertelt ze hoe ze na vele omzwervingen nieuwe ankers vond.
Pauline Weseman verloor haar man Boudewijn zeven jaar geleden aan kanker. De troostwoorden die ze kende uit haar evangelische jeugd, bleken geen pleisters op haar verse wonden. Ze belandde in een geloofscrisis.
Na vele omzwervingen heeft Weseman nieuwe ankers gevonden, waaronder dagelijkse meditatie, stilte, en menselijke verbondenheid. Daarnaast is ze nog steeds op zoek naar de plaats die het christendom kan innemen in haar leven: kan het christendom nog een anker zijn, en zo ja, hoe dan?
Door de overweldigende ervaring van het overlijden en het alleenstaand moederschap, heeft Pauline Weseman ontdekt dat ware spiritualiteit voor haar bestaat uit gezamenlijke gebrokenheid. Ze pleit daarom voor kwetsbaarheid, en de aanvaarding dat niet alles leuk is in het leven: “Ik vertel mijn kinderen nooit meer dat het goed komt. In plaats daarvan zeg ik: als dingen gebeuren in het leven kun je het aan. Maar of het goed komt? Dat weten we simpelweg niet.”
De inspiratietekst van Pauline Weseman
Hoe loopt de weg door de woestijn?
Hoe loopt de weg door de woestijn
naar Uw Beloofde Landen?
Er is veel dorst, er is veel pijn,
maar weinig troost voorhanden.
Wij kwamen in 't begin der wegen
de kloeke druivendragers tegen,
en vroegen toen reeds: Is 't nog ver ?
Zij wezen met kort duimgebaar,
alsof het nog een boogscheut waar,
naar d' Avondster.
En 't land werd niet gevonden.
Maar 't heimwee blijft, spijts twijfel, nood
en ijdelheid en zonde.
Begint het soms in 't aanschijn van de dood?
Men zegt: Wie God wil zien moet sterven...
Of loopt de weg doorheen de grot
van onze ziel, waarin Gij waakt, mijn God?
Dan valt de schone hoop in scherven,
want dan begint de weg van her...
Dan was het nooit zo na, mijn God,
maar ach, ook nooit zo ver!
- Door: Felix Timmermans
