Je wordt geboren, maar daar zelf niet in gekend,

er is mij nooit gevraagd of ik er wel wou zijn.

Als kleine dreumes ben je eerst nog veel te klein,

maar op een dag komt het besef dat je er bent.

Nee democratisch is het niet,

en daar wringt sowieso de schoen.

Wanneer je alles overziet,

denk je: hier moet ik het mee doen.

Ik werd geen Godenzoon die groots, meeslepend leeft…

Soms moet met roeien…

Roeien…

Roeien met de riemen die men heeft…

De wereld zit niet rechtvaardig in elkaar.

want overal heerst zoveel honger en verdriet.

Maar ten paleize ziet men al die noden niet;

daar viert men feest met dure wijn en kaviaar

Al zegt de Kerk: ‘We zijn verlost!’

dan denk ik toch: is dat wel waar?

Want als de vrede centen kost

staan de soldaten alweer klaar.

Als dan De Paus van zijn balkon de zegen geeft…

Dan moet men roeien…

Moet men roeien…

Roeien met de riemen die men heeft

En als je denken mocht: die vent ziet het te zwart

dan is dat heus niet zo- ik ben geen pessimist.

Ik noem mij zelf dan liever toch ‘een realist.’

maar misschien wel één met een tè gevoelig hart.

Zie ik het vlammend avondrood,

de bonte vlinders in de wei,

dan denk ik toch weer: ‘God is groot!’,

En voel ik mij als een kind zo blij

Dan ben ik blij met elke dag die God mij geeft…

Want je moet roeien…

Je moet roeien…

Moet men roeien…

Roeien met de riemen die men heeft.

Roeien met de riemen die men heeft.