De geboorte

Onvergeeflijk en onherroepelijk. Ze begreep die ochtend scherper dan ooit dat ze twee fatale vergissingen had gemaakt. Stil stond ze voor het raam van de woonboerderij. Ze woonde er meer dan dertig jaar met een man die ze nog steeds niet kende. Hij liep naar de brievenbus, zag ze. Ze keek langs de geknotte linden over de kale akker. Ze zag hoe hij de post bekeek. Hij zou dadelijk wel weer een nieuwe stapel condoleancekaarten op tafel leggen. Zonder commentaar zou hij ze lezen.

Achter de keukenmuur, in een vertrek waar zich vroeger de stal bevond, lag haar schoonvader opgebaard. Al vier dagen ‘We kunnen hem over de kerstdagen heen tillen’, had de begrafenisondernemer voorgesteld. Maar daar wilde hij niet van horen. Ze hadden voldoende afscheid genomen. Op de vrijdag voor eerste kerstdag moest de begrafenis plaatsvinden. Vanuit de dorpskerk. Morgen dus al.

Het verhaal gaat verder onder de afbeeldingen

Ze zocht wanhopig naar de jongen van 19 die ze bewonderde om zijn talent

Ze zaten op dezelfde school en gingen naar dezelfde jeugdclubs. Hij speelde orgel, keyboard en piano. Zij zong het hoogste lied. Waren ze verliefd of volgden ze de lijn der verwachtingen? Ze hoort zijn klompen. Ze staat nog steeds voor het raam. Het wordt mistig. Een paar jaar geleden had ze online een virtueel kerkorgel, een Hauptwerk, voor hem gekocht. Ze had ver moeten gaan om hem zover te krijgen opnieuw te gaan spelen. Ze zocht wanhopig naar de jongen van 19 die ze bewonderde om zijn talent.

Natura 2000 en de stikstof. De bedrijfsvoering stond onder hoogspanning. Nog spannender werd hun relatie, want ze dwong hem. Of hij koos voor haar of voor het bedrijf. Koos hij voor het laatste dan zou zij vertrekken. Zo dwong ze hem om gebruik te maken van een gunstige uitkoopregeling. Hij koos voor haar en studeerde als een bezetene achter zijn Hauptwerk-orgel

‘Ik speel zelf,’ fluisterde hij

Afgelopen maandagmorgen kwam zijn vader niet opdagen voor koffie en krentenmik. Zij vond hem. De uitkoopregeling werd zijn dood. Zij had hem zijn bestaansrecht ontnomen. Zo voelde het. Dat was onvergeeflijk en onherroepelijk.

IJskoud was het in de kerk. Dragers droegen de kist. Het werd doodstil. Het orgel zweeg. Toen trok hij zijn hand uit de hare. ‘Ik speel zelf,’ fluisterde hij. Het orgel klonk en eindelijk sprak hij rechtstreeks tot haar. In zijn orgelspel kwam hij dichterbij dan ooit. Het voelde als een geboorte. Het kwetsbare begin van iets nieuws. Wat onherroepelijk was scheen haar op dat moment minder onvergeeflijk.