Jarenlang weigert Rolf zijn dwerggroei te accepteren. Hij wil ‘gewoon’ zijn en het liefst nog beter dan de rest. Met ‘een ego van twee meter’ kan hem niks overkomen. Dan krijgt hij een burn-out. In De Reünie vertelt hij erover.
Bij zijn geboorte zijn de artsen duidelijk: Rolf zou nooit kunnen lopen. Maar zijn ouders doen er alles aan om hem te laten opgroeien als gewone jongen. En met succes: wonder boven wonder kan hij op tweejarige leeftijd lopen. Rolf ontwikkelt zich tot een jongen met veel ambitie. En een hele sterke bewijsdrang.
Bekijk het fragment uit De Reünie.
Bewijsdrang
Al op jonge leeftijd stelt Rolf zichzelf het doel om rijk te worden. ‘Als ik rijk ben, zal ik aanzien creëren. Of misschien krijg ik dan wel een leuke vriendin,’ denkt hij destijds. ‘Als al die mensen die me uitgelachen hebben me straks uit een Porche zien stappen, denken ze: hij heeft het toch nog goed gedaan.’
En Rolf doét het goed. Na zijn studie Economie werkt hij bij een bank als financieel expert. Mooie baan, goed salaris. ‘Ik dacht: ik zit op een rijdende trein richting succes,’ vertelt Rolf. ‘Maar die trein kwam tot stilstand.’ Een vriendin vertelt hem dat hij zo hard is geworden. Verbitterd. ‘Toen dacht ik: ze heeft gelijk. En ik wist al heel snel dat dat met mijn handicap te maken had.’
‘Ik zie nu dat ik uniek ben'
Keerpunt
Rolf besluit de confrontatie aan te gaan. Hij beseft dat hij altijd heeft geleefd alsof er niks aan de hand is. Op zijn éénendertigste zegt hij zijn baan op om eens echt in de spiegel te kijken en zijn handicap onder ogen te zien. ‘Toen ik het voor het eerst écht zag, schrok ik heel erg.’ Een keerpunt in zijn leven.
In plaats van op geld te focussen, zorgt Rolf sindsdien goed voor zijn lichaam. Hij vindt het vertrouwen in zichzelf terug. ‘Ik zie nu dat ik uniek ben en dat ik de wereld een klein beetje verander. Er zijn al genoeg gewone mensen.’
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief Persoonlijke verhalen!
