In De rijles is te zien hoe rijinstructeur Wichert met zijn volledig verstelbare bus heel Nederland doorkruist om rijles te geven aan mensen met een fysieke beperking. Een van zijn leerlingen is de 21-jarige Milou, die op jonge leeftijd leert omgaan met een dwarslaesie.
Aangepaste lesauto
Wichert haalt Milou op voor haar veertiende rijles. Ze zit in een rolstoel waardoor autorijden voor haar anders is dan in een ‘normale’ lesauto. ‘In deze lesauto bestuur ik de auto met mijn handen,’ vertelt Milou. ‘Met mijn rechterhand stuur ik en met mijn linkerhand doe ik het gas en de rem. En dan doe ik ook nog met mijn linkerelleboog het knipperlicht.’
Dat felbegeerde roze papiertje staat voor Milou voor meer vrijheid. ‘Ik wil graag mijn rijbewijs halen, zodat ik zelf naar mijn school kan rijden en zelf naar mijn vriend toe kan. Waardoor ik meer vrijheid krijg en zelf kan bepalen waar ik heen wil, wanneer ik erheen wil en wanneer ik weer weg wil gaan.’
Dwarslaesie door trampolinespringen
In De rijles vertelt Milou hoe ze in een rolstoel terechtgekomen is. Op jonge leeftijd krijgt ze een ongeluk, waardoor haar leven compleet verandert. ‘Ik was topsporter in trampolinespringen en toen ik dertien was, ben ik tijdens een wedstrijd op mijn nek gevallen en heb ik een dwarslaesie gekregen.’
Milou: ‘Na het ongeluk kon ik helemaal niks. Omdat mijn dwarslaesie best wel hoog zit, was het eigenlijk al knap dat ik zelfstandig kon ademen. Maar verder kon ik niks bewegen en voelde ik ook helemaal niks.’
'Er werd tegen me gezegd dat ik nooit meer iets zou kunnen'
Slecht nieuws
In het ziekenhuis krijgt Milou, vlak na haar operatie, slecht nieuws van de artsen. ‘Er werd tegen me gezegd dat ik nooit meer iets zou kunnen. Dat ik eigenlijk voor altijd in een bed zou moeten leven, en verder niks.’
De timing van dit slechte nieuws kan volgens Milou beter. ‘Stel je voor, ik zat al voor mijn ongeluk niet lekker in mijn vel en iemand zegt dat dan tegen jou. Dan kan het zijn dat je denkt: nou het hoeft van mij niet meer.’
Milou: ‘Dat is wel aan mij gevraagd: Wil je zo nog wel verder leven? Die vraag is aan mij gesteld en ook aan mijn ouders. Vind je het leven van je kind nog wel waard zo op deze manier? Dan ben je dertien en dan moet je dat gaan beantwoorden. Ja weet ik veel!’
Topsportmentaliteit
Ondanks de slechte voorspellingen, helpt haar topsportmentaliteit én eigenwijsheid Milou verder dan de artsen denken. ‘Ik was dertien, en had geen idee wat überhaupt een dwarslaesie inhield. Maar als topsporter dacht ik: Ik vind het leuk dat jij tegen mij zegt dat ik niks meer kan, maar ik ga wel even laten zien dat dat anders is.’
'Als ik niet zo eigenwijs was geweest, had ik hier ook niet gezeten'
In een revalidatiecentrum leert Milou hoe ze met haar dwarslaesie om moet gaan, maar ze is eigenwijs. ‘Ik, als topsporter, wilde beter worden, sterker worden, aansterken. Ik wilde niet omgaan met mijn handicap, maar juist zoveel mogelijk eruit halen. En daarom zit ik nu ook hier. Als ik niet zo eigenwijs was geweest, had ik hier ook niet gezeten.'
De rijles van Milou
Milou over haar rijlessen: 'Ik vind Wichert als instructeur heel erg fijn en ook heel gezellig. We kunnen tijdens de les kletsen over veel dingen. Serieus, maar soms ook helemaal niet. En we vertellen elkaar ook persoonlijke dingen, waardoor je wel een band krijgt met elkaar.'
Meer mooie intieme verhalen lezen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief Persoonlijke verhalen
