Beste Annemiek,

Ik maak me veel zorgen om mijn ouders. Mij moeder heeft alzheimer en mijn vader verzorgt haar zo goed als hij kan, maar ik zie dat het hem steeds meer moeite kost. Hij is ook al 83 jaar. Zelf woon ik 120 kilometer bij ze vandaan. De afstand vind ik geen probleem. Ik probeer twee keer per week langs te gaan en help dan zo veel mogelijk. Maar mijn zus die vlakbij woont, komt alleen voor de gezelligheid langs, hoogstens één keer per week. Nu heb ik geopperd om samen wat meer te doen voor onze ouders, als mantelzorgers. Haar antwoord was nogal kort door de bocht: ‘Ik kan wel een tehuis zoeken waar ze naartoe kunnen.’ Hier schrok ik heel erg van, zo egocentrisch! En zo erg is de situatie nog niet. Je wilt toch dat je ouders nog in hun eigen huis en ook bij elkaar blijven wonen?



Pieter

Hoi Pieter,

Ik had alle papieren al klaar voor een luxe penthouse bij mij om de hoek, toen mijn moeder een herseninfarct kreeg. Toen bleken mijn ouders los van elkaar diep te voelen dat ze niet meer verkast wilden worden. Wij kinderen hebben het nakijken. Dus het belangrijkste is wat je ouders zélf willen. En als ze thuis willen blijven, kun je kijken hoe je in overleg met hen goede zorg kunt organiseren. Er zijn ook veel professionele mogelijkheden aan huis. En laat het vooral voor jullie als kinderen geen wedstrijd worden. Jij doet wat je hart je ingeeft, en je zus ook. Het is in je relatie met je zus de kunst om niet te vergelijken en niet te oordelen. Deze fase in ons leven, nu de rollen zijn omgekeerd en wij voor onze ouders gaan zorgen, leert ons ook zien dat liefde vaak verstikt wordt door bezorgdheid. Onze ouders hebben zich daar vaak flink aan bezeerd. Iedereen kent de kramp van wat bekommerde bemoeienis met ons doet. Nu is het onze beurt om speels om te gaan met liefde die vrij wil stromen. Mijn ervaring is dat naarmate ik mijn ouders meer zie als twee volwassen individuen, ik ze steeds leuker vind.

Liefs Annemiek