Zingeving

Hedwig Schoemaker werkte als docent op een hogeschool. ‘Ik had net mijn baan opgezegd om een jaar te gaan reizen met mijn camper.’ Maar wat waren toch die vreemde krampen in haar zij die maar niet overgingen? Galstenen misschien? Er werd een echo gemaakt. 

‘En toen was het mis: primaire tumor onbekend, oftwel PTO.’ Bij deze vorm van kanker is de bron niet te vinden, legt Hedwig uit. ‘Mijn lever zat vol met uitzaaiingen, maar omdat ze niet weten wat voor soort kanker je hebt, is er geen standaard behandelplan.’ Haar leven veranderde compleet: ‘Ik zou bijna vertrekken, ontdekken hoe is het om ultiem vrij te zijn. Maar ik werd teruggefloten. Jij gaat nergens heen!’

Hedwig kwam in aanmerking voor een experimentele behandeling, de DRUP-studie. ‘Daarbij kijken ze met behulp van een uitgebreide DNA-analyse welke kankermedicijnen misschien voor jou kunnen werken.’ 

Sindsdien alleen maar goede berichten

Medicijnen tegen melanoom – een vorm van huidkanker - sloegen bij haar aan. ‘Al na twee weken namen de uitzaaiingen in mijn lever in omvang af en kreeg ik mijn energie terug.’ Bij elke volgende controle waren de uitslagen goed. ‘Ik begon met enorm slecht nieuws: je gaat dood, maar sindsdien kreeg ik alleen maar goede berichten; de ziekte lijkt tot nu toe stabiel.’

Ze voelt zich niet vaak somber, maar soms bekruipt haar een gevoel van doelloosheid. ‘Wat ga ik nog doen met de tijd die ik heb?’ Om meer zingeving in haar leven te krijgen, werd ze vrijwilliger voor de patiëntenorganisatie voor mensen met PTO én voor het plaatselijke inloopcentrum. 

‘Ik word regelmatig naar voren geschoven om over de diagnose te vertellen in de media. Het is fijn dat ik zo voor andere mensen iets kan betekenen. Alleen al door meer bekendheid te geven aan de DNA-analyse en de gepersonaliseerde behandeling die ik daardoor kan krijgen.’ 

Levenslust

Hoe de diagnose haar veranderde? Hedwig: ‘Alles is veranderd; mijn lijf, mijn leven, en ikzelf ook. Ik ben nu veel dankbaarder voor wat ik heb en wat ik nog kan. Ik was altijd onrustig, altijd op zoek naar iets, naar voldoening. Nu geniet ik meer van kleine dingen, een wandeling in de natuur of gewoon mensen kijken.’ 

Ze mist wel haar vroegere zorgeloosheid. ‘Dat gevoel komt nooit meer terug.’ 

De goedbedoelde opmerkingen van sommige mensen zijn soms pijnlijk. ‘Die troostend zeggen: 'Ach, maar niemand weet wanneer hij doodgaat.' Dat is niet hetzelfde, want het voelt niet hetzelfde; ik sta met 1-0 achter. Of als ze iets vervelends hebben meegemaakt beginnen of eindigen met de zin: 'Het stelt niets voor in vergelijking met wat jij hebt.' Nee, het gaat nu even om jou, niet om mij. Ik zou zo graag willen dat mensen zichzelf blijven bij mij!’

Een maand weg met de camper

Ondanks haar diagnose ging Hedwig toch nog een maand op stap met haar camper. ‘Ik ben trots dat ik het allemaal alleen doe en positief kan blijven, ook al is alles anders. Ik ben trots dat ik voor het goede doel de Stelvio in Italië ga beklimmen, en dat we hiervoor al ruim tienduizend euro binnenhaalden. Daarna zoek ik een nieuw project om de wereld iets beter achter te laten. De tijd die ik nog heb wil ik nuttig besteden.’ 

Haar levenslust inspireert. ‘Mensen om me heen stellen hun droomreizen niet langer uit. Sommige contacten met hun dierbaren zijn intenser geworden. Of ze hakken eerder knopen door. Omdat ze door mij beseffen dat het leven zo maar afgelopen kan zijn. En dat je nu moet leven. Van dat soort dingen kan ik heel blij worden, dat mensen het leven en de liefde vieren.’