In de derde aflevering van de serie Mensenwerk bezoeken wij de Zusters van de Liefde in hun klooster in Schijndel. Zuster Agnes Vos vertelt over de zware periode die achter de rug ligt: tien medezusters zijn overleden aan corona. De verzorgers van verpleeghuis Laverhof, die de zieke zusters hebben verzorgd, zijn volgens zuster Agnes echte engelen. Jeanny van Boxtel is één van hen. Lees hier haar brief:

"Aan alle lieve engelen werkzaam in Vijverhof 2 en 4,

Lieve mensen… ik noem jullie meteen engelen, omdat ik zo dankbaar ben. Jullie als medewerkenden van Laverhof speciaal in de heftige periode van de coronabesmettingen in jullie huis Laverhof in maart en april 2020. Jullie inzet, warmte, meeleven, zorg en verdriet kreeg in mijn hart een plaatsje naast het mijne en zo deelden we op afstand dat wat ons bezig hield. Ieder tot over de oren belast rond alles wat met bewoners en corona van doen had en bovendien ook nog vaak in je eigen thuissituatie.

En onze zusters die aan uw zorgen waren toevertrouwd moesten het doen zonder onze gemeenschap, omdat het verboden was in St. Barbara te komen. Dat maakte het voor ieder eenzaam. Dat heeft bij mij en velen grote impact gehad. Waar ik normaal meestal eens per week binnenkom en de zusters in het verpleeghuis zie, groet en een praatje maak… nu mocht dat allemaal niet. Een echte lockdown. Jullie waren er als lieve zorgzame engelen waardoor ik wel wist dat de zusters alle zorg en aandacht kregen die jullie konden geven. Ze hielden van jullie en waren op een gegeven moment vertrouwder met jullie dan met mij. Een raambezoek leidde bij een aantal zusters niet tot herkenning… dat deed pijn.

En toch….vanaf het gegeven dat Laverhof gesloten was en ik niet op bezoek mocht komen heb ik ook van harte onze zusters aan jullie toevertrouwd. Zelf mocht ik er niet komen en daar wist ik niet zo goed raad mee.  Verdriet... zeker toen er zusters gingen overlijden aan dat gehate coronavirus was het heel moeilijk voor mij om daar niet aanwezig te kunnen en mogen zijn. Normaal ben ik in zo’n situatie nabij en aanwezig, bid ik nog wat met de zieke zuster en bereiden we ons samen voor op haar heengaan. Maar nu niets. Geen gebed, geen zegen, gaan hand, geen kus, geen nabijheid, niets….  Zelfs nog niet aanwezig kunnen zijn. Maar wel jullie warme nabijheid tot het allerlaatste ogenblik.

Een telefonische melding dat er weer een zuster was overleden kwam heel hard aan. Niet dat jullie dat niet zorgvuldig deden en ik voelde ook in de gesprekjes die we hadden hoe moeilijk en pijnlijk het was voor beide partijen om zo`n boodschap te moeten brengen en ontvangen. De zusters waren aan u allen toevertrouwd. Die weg hebben jullie samen met de zusters gegaan en wij mochten daar niet bij zijn. Niet dat ik dat niet toevertrouwde aan jullie, zoveel ervaring en kennis heb ik ondertussen wel opgedaan dat ik jullie ken en ook van harte de zusters aan jullie toevertrouw ook in de laatste levensfase. Maar toch…

Het lied: zoals een moeder zorgt … en waarborgt dat zij leven.  Zo zag ik jullie en dat dragen jullie en ik samen mee in liefdevolle aandacht en nabijheid. En toch voelde ik dat het goed was. Dat in jullie vertrouwde hart en handen de zusters mochten sterven, rusten en ze toevertrouwen aan de lieve God.

Hoe jullie dat in alle hectiek van die weken hebt kunnen volhouden, daarvoor heb ik diep respect en daar ben ik heel dankbaar voor. Hoe moeilijk moet het ook voor jullie zijn geweest om weer opnieuw mij te moeten bellen met het gegeven dat weer een zuster was overleden. Of zelfs tot driemaal toe in één nacht… verschrikkelijk en wat een verdriet. Bij jullie en bij mij. En hoe je dat inlevend en meelevend hebt gedaan… gewoon heel lief.

Maar het leven gaat door…  Mijn verdriet kennen jullie maar daar staat tegenover mijn grote dankbaarheid en waardering voor jullie hartelijke nabije zorg en aandacht en in mijn hart wist ik ook wel dat ik onze zusters van harte aan jullie zorg en aandacht mocht toevertrouwen. Dat vertrouwen, de warmte en moed waarmee er door jullie gecommuniceerd werd, met tranen in je stem …

En toch…. het leven gaat door er komt weer meer ruimte voor bezoek en voor ieder van jullie om op verhaal te komen na zo’n intensieve periode. Niet alleen fysiek maar vooral ook emotioneel. Wij zijn gehavend uit de crisis gekomen en zoeken naar wegen, naar een nieuwe werkelijkheid.

Als ik er aan terugdenk, komt steeds weer bij mij boven hoe lief, zorgzaam en deskundig jullie ook tijdens die periode aanwezig waren… zelfs bij een raambezoek kreeg ik nog koffie aangeboden… toch fantastisch. We weten nu dat mensen zomaar ineens kunnen wegvallen. Dat onze gezondheid een kostbaar bezit is. Dat je niet van alles hoeft te doen of te hebben om gelukkig te zijn. Dat eenvoudig leven al heel wat is. In grote dankbaarheid sluit ik af en fijn dat we elkaar nu gelukkig wel weer mogen ontmoeten en spreken. Dat doet goed.

Lieve hartelijke en vooral dankbare groet  van

 Zr. Agnes Vos, Algemeen Overste Zusters van Liefde, Schijndel"